sos

Κι  έριξα  -  με  κρότους  -  στο τραπέζι

ένα  ένα,  όλα  τα  κιτάπια  μου

ψάχνοντας  στις  βαριές  γραμμές

τις  γεμάτες  μελάνι

μιαν  γραμμή  που  να  μοιάζει  μ'  αυτή

που  τη  φούχτα  διατρέχει.

Έδειξα  τα  δόντια  μου  στον  ύπνο

έδειξα  τα  στήθη  μου  στον  έρωτα

και  κανείς  τους  δεν  τόλμησε

μαζί  μου  να  τα  βάλει.

Έχω  γίνει  αυτό  που  τρομάζω

δυνατή  μα  και  μόνη

μα  το  σάλιο  μου, λέει  πως

έχω  ακόμη  τόσα  να  μάθω..

Δος  ημίν  σήμερον!

ο  χρόνος  τελειώνει

και  μη  εισενέγκης  ημάς  εις  πειρασμόν!

ή  μήπως .

κι  αυτό  είναι  ένα  ακόμη  μάθημα

που  με  δέρμα  πληρώνεται

κι  έχω  ξοδέψει  ένα  σωρό  από  δαύτα

(και  σάλιο  και  δέρμα)

και  μου  χει  μείνει  το  βλέμμα

που  αδηφάγα

κοιτάει

ζητάει

μα  προπάντων  γεννάει..

όλα  αυτά  που  κανένας  άλλος  ούτε  στα  πιο  βαθιά  του  όνειρα  δεν  τόλμησε  να ψιθυρίσει  κι  ύστερα  χάνεσαι  εσύ  εμείς  αυτό  αυτά  αυτοί  και  καλά  αυτοί  αλλά  εγώ πώς  μπορώ  να  εκλείψω  πριν  τελειώσω  όλη  αυτή  την  αγάπη

που  απ' τα  μάτια

ξεχειλίζει

αναβλύζει

κυλάει

ορμά  και  πάλι  απ' την αρχή  μέχρι  να  κλείσει  ο κύκλος  το  σχήμα  του  και  να  γίνει πορφυρός  και  καυτός  ως  ο  ήλιος  ένα  αστέρι  στ' ουρανού  την  άκρη  που  χοχλάζει νύχτα  και  μέρα  μ'  ένα  πόνο  κρυφό

κι  είναι  απόγευμα  που  γίνεται  βράδυ

κι  ο ουρανός  μαυρίζει

μόνο  σε  αυτή  -  της γης -  τη μεριά

κι  όσο  κι  αν  φαίνεται  μάταιη  τούτη  η  μάχη  που  δίνω

- οι  γραμμές  οι  γεμάτες  μελάνι,

το  μαύρο  και  το  άσπρο  σε  εναλλαγή -

δίνει  φως  σε  μικρά  σωματίδια

και  στου  νου  τα  ταξίδια

κι  αυτό  από  μόνο  του  -  αξίζει!

------------------------------------------




Ένα κομμάτι που είναι κοντά στην κατάσταση...

κι άλλο ένα που παραπέμπει στον τίτλο 

 

Η Αγγελική μου, 
μου έδωσε ένα βραβείο μάλλον για την επιστροφή μου με την  προηγούμενη ανάρτηση, αλλά όπως καταλαβαίνετε από το χείμαρρο που μόλις διαβάσατε, μου ήταν αδύνατο νωρίτερα να προσέλθω να το παραλάβω. το απονέμω κι εγώ με τη σειρά μου στη Στεφανία, στη Δήμητρα, στη Μαρία, στην Ασπασία, στην Πέτρα, την Αριστέα, στην Ωραιοζήλη. Γιατί; Γιατί με στηρίζουν η κάθε μια με τον τρόπο της. Ευχαριστώ κορίτσια! Ναι πρέπει τώρα να απαντήσω όσο πιο λακωνικά μπορώ στις ερωτησούλες. Βαθιά ανάσα, και...


1) Γιατί ξεκινήσατε το blog; 
Γιατί έχω πολλά να πω


2) Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;
Οι γνώσεις, ο έρωτας με ανταπόκριση, η τέχνη και τα τεχνάσματα, αλλά και το αρχέγονο.

3) Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία 
βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;
Τα σχόλια είναι ενίοτε πολύ εποικοδομητικά, και η επικοινωνία βοηθάει έκαστον blogger να εξελίσσεται και να γράφει ακόμα περισσότερο.

4) Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας; 
Για τα πράγματα που με σημαδεύουν. 
Φυσικά υπάρχουν και κάποιες άλλες φορές, που απλώς θέλω να να μοιραστώ, να  επικοινωνήσω.

 
5) Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;
Ναι. Έχω γνωρίσει πολύ αξιόλογα, ξεχωριστά και τρυφερά άτομα από κοντά. 
Και Όχι. Δεν μου βγήκε πάντα σε καλό.

6) Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
Όλα μπορώ να τα φανταστώ αλλά αυτό όχι. Είμαι ανοιχτή.
 
7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;
Η ονειροπόληση και οι ανασκαφές.

8) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Όσο έχω ανάγκη.

9) Πώς γεννιούνται τα post σας;
Με φυσιολογικό τοκετό. Με όλους τους πόνους χωρίς επισκληρίδιο. 
(Σε αντίθεση με τα παιδιά μου που γεννήθηκαν με καισαρική)
 
10) Ευχές για τον αναγνώστη.
Σ' ευχαριστώ που ήρθες. 
Κουράγιο αγαπημένε... 
Κάθε σου επίσκεψή εδώ, να σε γεμίζει δύναμη!