marron : 2023

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2023

Αλληλεγγύη

Ψηφιοποιηθήκαμε

ως κράτος, ως δάσκαλοι, ως μαθητές,

ως μωρά,

τζαι τωρά,

πκοιος θα σώσει το μεγάλο μας "σπίτι";

"Άνθρωπον ζητώ"

η πλάση έχει ανάψει σαν φανάρι.

Ψαχτείτε.

Και πάνω σας.

Χτυπάει τίποτα στο στήθος;

Τρίτη 11 Ιουλίου 2023

Σεβασμό (Ιβάνκα)

Όταν περνάει, όλοι κοιτούν. Τους τραβά το ωραίο άρωμα, η η κίνηση που έχει κάτι πιο ελεύθερο, πιο αισθησιακό, πιο... πιπεράτο.

Στο ταμείο, μόνο, σταματάει, κι οι τυχεροί της ουράς, όσοι ακολουθούν κι όσοι προπορευονται μπορούν να ρίξουν μια-δυο-τρεις-τέσσερεις ματιές παραπάνω. Άλλοτε έχει τέλειο μακιγιάζ σαν να έχει βγει από περιοδικό. Άλλοτε φαίνεται σαν έχει βγει βιαστικά από το σπίτι, όπως όλοι μας.

Το σώμα γυμνασμένο. Τα νύχια μακριά και βαμμένα, τα μαλλιά μακριά και πιασμένα. Κοσμήματα ελάχιστα και με γούστο. Ντεκολτέ μαζεμένο. Στο ύψος μου. Γυναικάρα.

Μου έχουν πει για πλάκα πως είμαι ψηλή σαν τραβέλι. Και ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει αυτή η λέξη, γιατί μεγάλωσα δίπλα στη Συγγρού.

Χρόνια, έβλεπα τα αυτοκίνητα να σταματούν, να ανοίγουν τις πόρτες και να παίρνουν μέσα τις εντυπωσιακές αυτές γυναίκες, που όταν τους απευθύνονταν γίνονταν ακόμη πιο λαμπερές, γιατί έλαμπαν από μέσα.

Ηταν λέει μονόδρομος να κάνουν μόνο αυτό το επάγγελμα, ή κάποιο άλλο "προκλητικό", στα club της φιληδονίας, αφού είχαν την τόλμη να δείξουν προς τα έξω την ομορφιά που ποθούσαν για το ίδιο τους το σώμα. Όπως συνέβη, στην ταινία Μαλένα. Η γυναικεία ομορφιά χωρίς ανδρική προστασία, ήταν για την κοινωνία συνώνυμο της πορνείας, μέχρι που εκπληρωνόταν η προφητεία.

Πόσο καταραμένο το γυναικείο σώμα!

Γυναίκες και άνδρες, βαθιά, το φθονούν.

Όχι άλλες θυσίες στο βωμό του φυλετικού μίσους. Μην τραυματιζετε τη θηλυκότητα.

Εχθές, στο Μοσχάτο, βρέθηκα δίπλα σε μια ομάδα παιδιών που προστάτευσε μια γυναίκα την οποία καταδίωκε ξέφρενα ένα αυτοκίνητο.

"Φύγετε, αφήστε την, μην την κυνηγάτε, αφήστε την να πάει στο δρόμο της, πηγαίνετε σπίτι σας να ηρεμήσετε" , είπαν τα παιδιά, τολμηρά, με τα χέρια σταυρωμένα.

"Στο ίδιο σπίτι μένουμε" είπε αυτός, πιωμένα, μαστουρωμένα.

Σιωπή.

"Πηγαίνετε" πιο δυνατά. "Πηγαίνετε!"

Μείναμε ακίνητοι. Σιωπηλοί. Όσο χρειάστηκε. Το αυτοκίνητο έβαλε μπροστά. Η γυναίκα έμεινε στον κλοιό μας. Όσο που μπόρεσε να ανασάνει. Μέχρι που έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι.

"Τι κάνουμε εδώ μαμά;", μου ψιθύριζε ο μικρός που δεν είχε καταλάβει.

" Βοηθάμε. Βοηθάμε μια γυναίκα! "

Κείμενο

11.7.2023 εις μνήμην του κομμένου άνθους από τη Κούβα.