γραμμένο

Tu n'etais pour moi qu' un homme, tout semblable à cent mille hommes. 
Et je n'avais pas besoin de toi. Et tu n' avais pas besoin de moi non plus. 

Δεν ήσουν για μένα παρά ένας άνδρας, ολόιδιος με εκατό χιλιάδες άνδρες. 
Δεν σε είχα αναγκη, και δεν με είχες ανάγκη ούτε εσύ.


Mais puisque tu m' as apprivoisee nous avons besoin l' un de l' autre. 
Tu es pour moi unique au monde. Je suis pour toi unique au monde...

Μα από τη στιγμή που μ' εξημέρωσες, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. 
Είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Είμαι για σένα μοναδική.

On ne connaît que les choses que l’on apprivoise.  
Il faut être très patient. Il faut s' asseoir un peu loin de moi. 
Je te regarderai du coin d' oeil et tu ne diras rien.  
Le langage et source de malentendus. 
 Mais, chaque jour, tu pourras t’asseoir un peu plus près...

 Δεν γνωρίζουμε παρά μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε. 
Πρέπει να είσαι υπομονετικός. Πρέπει να καθίσεις λίγο μακριά μου. 
Θα σε κοιτώ με την άκρη του ματιού μου, και εσύ δεν θα λες τίποτα. 
Οι κουβέντες φέρνουν παρεξηγήσεις. 
Μα κάθε μέρα... θα μπορείς να κάθεσαι λίγο πιο κοντά...

Il eût mieux valu revenir à la même heure. Si tu viens, par exemple, à quatre heures de l’après-midi, dès trois heures je commencerai d’être heureuse. Plus l’heure avancera, plus je me sentirai heureuse.
À quatre heures, déjà, je m’agiterai et m’inquiéterai;je découvrirai le prix du bonheur! Mais si tu viens n’importe quand, je ne saurai jamais à quelle heure m’habiller le cœur… 
Il faut des rites.

Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι την ίδια ώρα. 
Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις η ώρα τ' απόγευμα, 
από τις τρεις θα ξεκινάω να είμαι ευτυχισμένη. 
Όσο θα προχωρά η ώρα, όλο και πιο πολύ θα νιώθω ευτυχισμένη. 
Στις τέσσερις η ώρα, ήδη, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ : 
θ' ανακαλύψω το τίμημα της ευτυχίας!  
Μα αν έρχεσαι όποτε να 'ναι, 
δεν θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσει η καρδιά τα γιορτινά της... 
Είναι αναγκαία η εθιμοτυπία.

----------------------------------------------------------
Διασκευάζοντας τον Αντουαν ντε Σαιντ Εξυπερύ,
σε μια συνάντησή του με την εικονογραφία 
της Μικράς Αγγλίας του Παντελή Βούλγαρη,
με φόντο τα σμαραγδένια νερά της Άνδρου.

Η αλεπού είναι - ξεκάθαρα - γυναίκα, 
κι ο μικρός (;) πρίγκιπας - πάντοτε αθώος - 
παραμένει το  αντικείμενο του πόθου.