Σελίδες

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

μεγάλη καρδιά

Από την πόλη στο νησί, ταξιδεύουμε στο χώρο; Πώς;
Αφού κάθε φορά... κάθε φορά... γυρίζουμε πίσω.  Στο χρόνο.
Μνήμες, ανθρώπων που χάθηκαν μόνο από τα μάτια μας, 
κουβέντες, που δε χορταίνουμε να ακούμε, 
στενές συγγένειες, κι όχι πάντοτε εξ αίματος.
-------


Για  εξηγήσου, να σε χαρώ.
Μου λες, «σκοτάδι». Πίσσα…
Σαν να ‘χει, τώρα, με τα σωστά σου, το σκοτάδι, ένα, μονάχα χρώμα!
Και μαύρο, κιόλας! Άκου, μαύρο!

Αν ήταν έτσι, βρε καλέ μου, θα φαινόταν ετούτη η κορυφογραμμή;
Όχι, πες μου. Στο θεό σου. 
Ρίξε μια ματιά. Δεν έχει και φεγγάρι…
Αν θαρρείς πως αυτό που βλέπεις είναι μαύρο, τι να πω για λόγου σου!

Κι αυτά; Τίποτα δε σου λένε αυτά; Εκεί ψηλά.
Τα ελάχιστα φωτάκια στο βουνό,  και τα μυριάδες στον ουρανό.
Κι ακόμη ψηλότερα. Για δες! 
Μια ζώνη … γάλακτος, στη μέση του θόλου. 
Τόσο λίγο φως και δίνει ελπίδα σε τόσα μάτια!

Μήπως σε «σκοτίζω»;
Έχεις κι εσύ τα δίκια σου, είναι περασμένη η ώρα..
Μα πάλι, αν δεν τ’ ακούσεις από μένα, ποιος θα στα πει;
Θα πας να πέσεις κι εγώ τζάμπα αρχίνησα…
Α, θες να συνεχίσω. Ε, να ‘σαι καλά… Τα λέω νόστιμα, ε; [...]
Σε καλό μας, βραδιάτικα…


Το λοιπόν, η σκοτεινιά, είναι παράξενο πράγμα!
Σε κάνει, όλο να φαντάζεσαι, τούτο και κείνο, 
περισσότερα απ’ όσα πραγματικά είναι στον κόσμο.
Μα, εδώ σε θέλω… Δεν είναι μόνο αυτό.
Γεννά και φόβο.
Πολύν από δαύτον.
Πφ! Κι ιστορίες! Ένα σωρό.
Να σου ειπώ; Μια άλλη φορά, δεν είναι ώρα τώρα...
Να ξεραθείς, σου λέω! Έ, μα τι!

Κι άλλες… παραδόσεις τις λέμε. Πώς νομίζεις ότι γεννήθηκαν; Για τα ωραία μου τα μάτια; Που είσαι; [ …]
Όπως σε βλέπω και με βλέπεις…
Για να… εξορκιστεί… το σκοτάδι... 
Ετούτο το αόρατο, αυτό που υπάρχει ή δεν υπάρχει, εκεί, πέρα από κει που φτάνει το μάτι.

Να! Οι παλιές οι λάμπες ας πούμε. Με κείνη τη μικρή τους τη φλογα.
Α, γεια σου, και τα κεριά..
Φαντάσου, ε; Πώς ένιωσαν, οι άνθρωποι , όταν πρωτάναψαν τις  φωτιές!
 Έ ρε γλέντια!
Kι έπειτα; Όταν βάλανε το ρεύμα το ηλεκτρικό στα σπίτια και στους δρόμους, με κείνα τα θερία, τις κολόνες ντε! Μάνι μάνι, για πότε ξεχάσανε και το φόβο τους, και το σκοτάδι, και τις ιστορίες με τις νεράιδες και τις ξωθιές.

Τι σου λεγα, πρωτύτερα; Α, μάλιστα, για το χρώμα του σκοταδιού! 
Νομίζουμε, που λες, ότι είναι ένα. Κι όμως, δεν υπάρχει μαύρο. 
Είναι σκούρο -δε λέω!- τούτη την ώρα που η μέρα ησυχάζει, μέχρι να ξανάρθει.

Ακολούθησέ με, όπου να ‘ναι φτάνουμε …
Στο σύνορο της νύχτας.
Δεν το βλέπεις πρώτα, παρά το ακούς.
Ανάμεσα στις ανάσες του ύπνου, και τις ντελικάτες φωνές κουδουνιών και μικρών πλασμάτων ζωντανών - Ξαφνικά -γεννιέται η μέρα!

Ακούς τις πρώτες της κραυγές. Βροντερά λαλήματα κοκκόρων πολλών.
Διαπεραστικά, αντιλαλούν χτυπώντας δώθε κείθε στα γύρω βουνά.
Μοιάζουν κρωξίματα γιγάντιων ζώων παλαιών.
Είναι ανατριχιαστικό για κάποιον που ξυπνά εδώ, για πρώτη φορά.
Κι απέ, -πάλε ξαφνικά- κόβονται οι ήχοι, σαν να βυθίστηκε το νεογέννητο στην αγκαλιά.

Κι ύστερα, βλέπουμε ξάφνου μ’ άλλα μάτια. 
Της ανατολής.
Ένα θρυλικό φως... που ρίχνεται, θαρρείς, απάνω καταπάνω στο σκότος. 
Πρώτα αχνά κι ύστερα με όλη του την ένταση.
Εκείνο δείχνει πια, καθαρά, τα κρυμμένα χρώματα - πόσα σκούρα συγγένεψαν για λίγο, μέχρι να εκπέμψουν ξανά σε αυτό που τους έχει οριστεί. Σκούρο μπλε για τον ουρανό, σκούρο καφέ για τα βουνά, σκούρο πράσινο για τα φύλλα των δέντρων, και πάει λέγοντας. 
Και μαζί με τις χρόες, φανερώνονται και οι όγκοι στη φύση : η προοπτική.

Είδες πόσα χρώματα περίμεναν να φανούν μέσα στη σκοτεινιά;

Και λέω τώρα εγώ:
Είδες πόσους φόβους, πόσους πόνους πρέπει να νιώσει κανείς μέχρι να τελειωθεί. Και που ‘σ’ ακόμα…
Τίποτα δεν πρέπει να πετάξεις. Με προσέχεις; [...]

Γίνε μια μεγάλη καρδιά που να μπορεί όλα να τα χωρέσει.





------------------------------------------
Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση με θέμα το όνειρο. Το παραμύθι εκείνης της ανάρτησης προβλήθηκε στα επιλεγμένα του portal "μικροί μεγάλοι", μεσολάβησε και η παρουσίαση στα topblogs, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι επισκέπτες, αλλά και οι φίλοι. Να είστε καλά όλοι, καλό φθινόπωρο.




26 σχόλια:

  1. μ'αρέσει η αισιόδοξη ματιά σου!παντού μπορούμε να δούμε χρώματα ακόμα και στο μαύρο!
    καλώς μας γύρισες!καλό Φθινόπωρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό φθινόπωρο Marron μου,
    αν είναι να βαδίζουμε στα σκοτάδια καλύτερα με τα μάτια κλειστά και με τις άλλες αισθήσεις σε ετοιμότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περπάτησα πολύ στο σκοτάδι αυτό το καλοκαίρι. Και είδα και πολλές ανατολές. Ήμουν με τα μάτια ανοιχτά, για να δω έστω και το παραμικρό. Έχεις δίκιο,σε αυτό που λες, με τα μάτια κλειστά μας βοηθούν οι άλλες αισθήσεις να δούμε... Μην ξεφεύγες όμως... Περιμένω να σε διαβάσω σύντομα με σούπερ μεγάλη ανάρτηση που να ξεχυλίζει αισιοδοξία και πάθος. Πολλά Φιλιά

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα, πάντα διαβάζω με χαρά τις αναρτήσεις σου! Εγώ θα μείνω στα χρώματα της Ανατολής, αισιοδοξία πάνω απ'όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαίρομαι που σε γνωρίζω!Ναι,αν δεν περπατήσεις μέσα στο σκοτάδι,δε θα χαρείς τα χρώματα της ανατολής!Το μόνο που με στεναχωρεί είναι, ότι ξεχάσαμε ολότελα τις νεράιδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις νεράιδες,χμ.. Μπορεί να μην πρωταγωνιστούν πια στις ιστορίες μας, αλλά πιστεύω πως, καταβάθος αρκετοί από μας, τις αναζητούμε! Ευχαριστώ πολύ για τη φιλία, και το σχόλιο που νιώθω να συγγενεύει με τις σκέψεις μου...

      Διαγραφή
  5. Καλησπέρα..σ ευχαριστώ για την επίσκεψη και εγγραφή στο μπλογκοσπιτάκι μου
    μόλις έγινα και γω μέλος στο δικο σου, στο περιβολάκι σου
    θα χαρώ να τα λέμε..με σχόλια..
    πάω να κάνω την βόλτα μου στο μπλογκ σου

    καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς το δελφινάκι! Κι εγώ θα χαρώ να τα λέμε! Καλή βόλτα λοιπόν!

      Διαγραφή
  6. Καλώς σε βρίσκω κι εγώ!
    Έχω περάσει πολλές νύχτες στη ζωή μου, ψάχνοντας για φως...
    "Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά", αυτή η φράση πάντα με ανακούφιζε...μόλις έβγαινε ο ήλιος, χαμογελούσα με "της νύχτας τα καμώματα" που είχαν χάσει πια τη δύναμη τους! ;-)
    Καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή Κυριακή! Ωραία η τοποθέτησή σου, δεν το 'χα σκεφτεί...

      Διαγραφή
  7. καλώς σε βρήκα, ένα όμορφο βράδυ εύχομαι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα τρελαίνομαι για τα περιβόλια(έχω και αποδεικτικά στοιχεία)και το δικό σου είναι πανέμορφο και καταπράσινο!Θα τα λέμε συχνά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσήλθες Μιράντα! Έκανα μια βόλτα στον κήπο σου και είδα ότι του έχεις όντως μεγάλη αγάπη. Φέτος το καλοκαίρι επισκέφτηκα τέσσερα διαφορετικά περιβόλια. Είναι σαν να έχεις άλλο ένα παιδί. Φυσικά και θα τα λέμε. Φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι ότι αφήνω πίσω μου μεγάλες καρδιές, σαν την δική σου που δεν πρόλαβα να γνωρίσω.
    Χαίρομαι όμως που αυτές παραμένουν στην μπλογκόσφαιρα για να την στολίζουν με τις σκέψεις τους...
    Ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ευχαριστώ. Πόσο συγκινητικά γράφεις Κάρυ! Να είσαι πάντα καλά. Σε φιλώ

      Διαγραφή
  10. Καλως σε βρηκα στο ομορφο σπιτικο σου.Μπηκα με το δεξι και ευχομαι καλο μηνα γεματο υγεια!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαίρομαι που διακρίνεις χρώματα εκεί που πολλοί άλλοι βλέπουν μόνο σκοτάδι.
    Ευχαριστώ για την επίσκεψη σου στο blog μου, θα σε επισκέπτομαι συχνά.
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χίλια καλωσόρισες! Σε συναντώ συχνά στης Ρεγγίνας τα δίχτυα. Καλή εβδομάδα και σε σένα!

      Διαγραφή
  12. καλώς σε βρήκα και εγώ λοιπόν :)
    υπέροχο το μπλογκ σου...
    ομορφη ανάρτηση :)
    σκοτάδι και φως... χρώματα...πάντα θα εναλλάσονται στις ζωές μας. αλλά όπως είπες τίποτα δε πρέπει να πετάμε! τίποτα :)

    καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εγώ στάθηκα στο "στενές συγγένειες κι όχι πάντα εξ αίματος..". Κι αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μου γιατί αυτές τις Συγγένειες που εγώ τις λέω Εκλεκτικές, είναι η Επιλογή μας. Η σκοτεινιά Marron μου, για μένα δεν έχει αυθύπαρκτη υπόσταση παρεκτός κι αν της δώσουμε το δικό μας το σώμα...με τη θέλησή μας..
    Όχι! Δεν θα το δώσω. Θα επιμείνω να βλέπω πάντα ένα φως εκεί στην άκρη της κορυφογραμμής που λές, και δεν τη θέλω μαύρη αλλά..χρυσή! Τη βλέπεις εκεί στο βάθος Marron μου, έστω και στο πολύ βάθος...αρκεί έστω να την υποψιάζεσαι χρυσή, και σιγά σιγά θα γίνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα Ρεγγίνα μου!! Το θέτεις όπως πρέπει. Αλλά, απευθύνομαι και σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους, δεν υπήρξαν δυνατοί και πάνοπλοι, έστω σε μια μικρούλα στιγμή, πριν την Ανατολή... Πολλά Φιλιά και Καλό Φθινόπωρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ''Πόσους φόβους, πόσους πόνους, πρέπει να νοιώσει κανείς μέχρι να τελειωθεί..Τίποτε δεν πρέπει να πετάξεις... Γινε μια μεγάλη καρδιά που όλα μπορεί να τα χωρέσει..''
    Μέσα σε δύο φράσεις, όλη της ζωής η ουσία..
    Να δεχόμαστε ό,τι μας φέρνει η ζωή με γαλήνη και εμπιστοσύνη..
    Ίσως αυτή να είναι και η αρχή για την προσωπική ελευθερία του καθενός..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα voulaki,μόλις σήμερα βρήκα χρόνο... με το σχόλιό σου "φωτίζεις" λίγο ακόμα, αυτή την κατ'άλλους σκοτεινή ανάρτηση. Δεν είχα φανταστεί την προσωπική ελευθερία, και σ'ευχαριστώ. Είχα φανταστεί το όλον, την εναρμόνιση με αυτό που μας περιβάλλει και μας περικλείει συνάμα! Πάω να ανακαλύψω και τα υπόλοιπα σχόλιά σου.

      Διαγραφή

Έτσι στα μουγγά θα καθόμαστε, πείτε κι εσείς κάτι...