μεγάλη καρδιά

Από την πόλη στο νησί, ταξιδεύουμε στο χώρο; Πώς;

Αφού κάθε φορά... κάθε φορά... γυρίζουμε πίσω.  Στο χρόνο.

Μνήμες, ανθρώπων που χάθηκαν μόνο από τα μάτια μας, 

κουβέντες, που δε χορταίνουμε να ακούμε, 

στενές συγγένειες, κι όχι πάντοτε εξ αίματος.

-------

Για  εξηγήσου, να σε χαρώ.

Μου λες, «σκοτάδι». Πίσσα…

Σαν να ‘χει, τώρα, με τα σωστά σου, το σκοτάδι, ένα, μονάχα χρώμα!

Και μαύρο, κιόλας! Άκου, μαύρο!

Αν ήταν έτσι, βρε καλέ μου, θα φαινόταν ετούτη η κορυφογραμμή;

Όχι, πες μου. Στο θεό σου. 

Ρίξε μια ματιά. Δεν έχει και φεγγάρι…

Αν θαρρείς πως αυτό που βλέπεις είναι μαύρο, τι να πω για λόγου σου!

Κι αυτά; Τίποτα δε σου λένε αυτά; Εκεί ψηλά.

Τα ελάχιστα φωτάκια στο βουνό,  και τα μυριάδες στον ουρανό.

Κι ακόμη ψηλότερα. Για δες! 

Μια ζώνη … γάλακτος, στη μέση του θόλου. 

Τόσο λίγο φως και δίνει ελπίδα σε τόσα μάτια!

Μήπως σε «σκοτίζω»;

Έχεις κι εσύ τα δίκια σου, είναι περασμένη η ώρα..

Μα πάλι, αν δεν τ’ ακούσεις από μένα, ποιος θα στα πει;

Θα πας να πέσεις κι εγώ τζάμπα αρχίνησα…

Α, θες να συνεχίσω. Ε, να ‘σαι καλά… Τα λέω νόστιμα, ε; [...]

Σε καλό μας, βραδιάτικα…

Το λοιπόν, η σκοτεινιά, είναι παράξενο πράγμα!

Σε κάνει, όλο να φαντάζεσαι, τούτο και κείνο, 

περισσότερα απ’ όσα πραγματικά είναι στον κόσμο.

Μα, εδώ σε θέλω… Δεν είναι μόνο αυτό.

Γεννά και φόβο.

Πολύν από δαύτον.

Πφ! Κι ιστορίες! Ένα σωρό.

Να σου ειπώ; Μια άλλη φορά, δεν είναι ώρα τώρα...

Να ξεραθείς, σου λέω! Έ, μα τι!

Κι άλλες… παραδόσεις τις λέμε. Πώς νομίζεις ότι γεννήθηκαν; Για τα ωραία μου τα μάτια; Που είσαι; [ …]

Όπως σε βλέπω και με βλέπεις…

Για να… εξορκιστεί… το σκοτάδι... 

Ετούτο το αόρατο, αυτό που υπάρχει ή δεν υπάρχει, εκεί, πέρα από κει που φτάνει το μάτι.

Να! Οι παλιές οι λάμπες ας πούμε. Με κείνη τη μικρή τους τη φλογα.

Α, γεια σου, και τα κεριά..

Φαντάσου, ε; Πώς ένιωσαν, οι άνθρωποι , όταν πρωτάναψαν τις  φωτιές!

 Έ ρε γλέντια!

Kι έπειτα; Όταν βάλανε το ρεύμα το ηλεκτρικό στα σπίτια και στους δρόμους, με κείνα τα θερία, τις κολόνες ντε! Μάνι μάνι, για πότε ξεχάσανε και το φόβο τους, και το σκοτάδι, και τις ιστορίες με τις νεράιδες και τις ξωθιές.

Τι σου λεγα, πρωτύτερα; Α, μάλιστα, για το χρώμα του σκοταδιού! 
Νομίζουμε, που λες, ότι είναι ένα. Κι όμως, δεν υπάρχει μαύρο. 
Είναι σκούρο -δε λέω!- τούτη την ώρα που η μέρα ησυχάζει, μέχρι να ξανάρθει.

Ακολούθησέ με, όπου να ‘ναι φτάνουμε …

Στο σύνορο της νύχτας.

Δεν το βλέπεις πρώτα, παρά το ακούς.

Ανάμεσα στις ανάσες του ύπνου, και τις ντελικάτες φωνές κουδουνιών και μικρών πλασμάτων ζωντανών - Ξαφνικά -γεννιέται η μέρα!

Ακούς τις πρώτες της κραυγές. Βροντερά λαλήματα κοκκόρων πολλών.

Διαπεραστικά, αντιλαλούν χτυπώντας δώθε κείθε στα γύρω βουνά.

Μοιάζουν κρωξίματα γιγάντιων ζώων παλαιών.

Είναι ανατριχιαστικό για κάποιον που ξυπνά εδώ, για πρώτη φορά.

Κι απέ, -πάλε ξαφνικά- κόβονται οι ήχοι, σαν να βυθίστηκε το νεογέννητο στην αγκαλιά.

Κι ύστερα, βλέπουμε ξάφνου μ’ άλλα μάτια. 

Της ανατολής.

Ένα θρυλικό φως... που ρίχνεται, θαρρείς, απάνω καταπάνω στο σκότος. 

Πρώτα αχνά κι ύστερα με όλη του την ένταση.

Εκείνο δείχνει πια, καθαρά, τα κρυμμένα χρώματα - πόσα σκούρα συγγένεψαν για λίγο, μέχρι να εκπέμψουν ξανά σε αυτό που τους έχει οριστεί. Σκούρο μπλε για τον ουρανό, σκούρο καφέ για τα βουνά, σκούρο πράσινο για τα φύλλα των δέντρων, και πάει λέγοντας. 

Και μαζί με τις χρόες, φανερώνονται και οι όγκοι στη φύση : η προοπτική.

Είδες πόσα χρώματα περίμεναν να φανούν μέσα στη σκοτεινιά;

Και λέω τώρα εγώ:

Είδες πόσους φόβους, πόσους πόνους πρέπει να νιώσει κανείς μέχρι να τελειωθεί. Και που ‘σ’ ακόμα…

Τίποτα δεν πρέπει να πετάξεις. Με προσέχεις; [...]

Γίνε μια μεγάλη καρδιά που να μπορεί όλα να τα χωρέσει.

------------------------------------------

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση με θέμα το όνειρο. Το παραμύθι εκείνης της ανάρτησης προβλήθηκε στα επιλεγμένα του portal "μικροί μεγάλοι", μεσολάβησε και η παρουσίαση στα topblogs, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι επισκέπτες, αλλά και οι φίλοι. Να είστε καλά όλοι, καλό φθινόπωρο.