Σελίδες

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

κάποιον να σ' αγαπάει

                                                 




                                       Α  φ  ι  ε  ρ  ω  σ  η     π  ρ  ώ  τ  η 



                                                                                            
                                                         Σε αυτόν που απορρόφησε τα σκαμπανεβάσματα αυτής της ανάρτησης.
                                                         και την ανησυχία μου για τη συγγραφική ξηρασία των ημερών.


       

      Το δελτίο τύπου αναφερόταν σε παρουσίαση βιβλίου. Ήταν απόφαση της στιγμής. Θέλησα, μετά από πολύ πολύ καιρό,  να έχω ένα χαλαρό απόγευμα.  Να υποκριθώ πως δεν έχω υποχρεώσεις ή κάποια δουλειά που να επείγει. Να φορέσω κάτι πρόχειρο, και να πάω. Όπως την εποχή, που προσπαθούσα να βρίσκομαι, όσο το δυνατόν πιο κοντά, σε ό,τι καινούργιο συνέβαινε στην Αθήνα, εν τη γενέσει του.

Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, έκανα ηρωϊκή έξοδο από τη σχολική ρουτίνα. Χρειάστηκε να διανύσω μεγαλύτερες αποστάσεις για να συναντήσω τη γνώση, αλλά και όλα όσα την περιστοίχιζαν. Ήταν, για μένα η απόλυτη ελευθερία. Είχα την εντύπωση πως όλα γίνονταν  μόνο  για  μένα. Οι ρυθμοί ήταν γρήγοροι; Ακόμη δεν έχω καταλάβει. Ίσως ήταν, μονάχα, η δική μου καρδιά, που χτυπούσε δυνατά. Ήθελα να γνωρίζω κόσμο, να συζητάω μέχρι τελικής πτώσεως! Χωρίς να το συνειδητοποιώ... έλιωνα αδιαμαρτύρητα, τα παπούτσια μου στα ίδια λημέρια. Καφετέριες και Ταχυφαγεία: Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Πλάκα, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Κυψέλη. Αναγνωστήριο και Αναψυκτήριο της Λέσχης στην Ιπποκράτους. Φωτοτυπεία που μυρίζουν ζεστό χαρτί και μελάνι. Σκάλες. Ναι, οι σκάλες είναι η μέγιστη κοινωνική συναναστροφή, κάθεσαι μαζί με άλλους κρατώντας απαραίτητα κάτι πόσιμο. Κι από κει και πέρα ήταν εύκολο. Όσοι ήθελαν να περάσουν σε σήκωναν, κινιόσουν, μιλούσες. Οι χαιρετούρες αμέτρητες. Αν κουραζόσουν, δεν εθεωρείτο άκομψο να χαιρετάς μόνο με το κεφάλι, στη θέα όλων αυτών των  κορίτσιών και των αγοριών με το επιμελώς-ατημέλητο στυλ. Κι όταν "τράκαρες" τους περισσότερο φίλους, τους ακολουθούσες στα καλύτερα: Γκαλερί, Στοά του βιβλίου, Ζάππειο, Θέατρα, Πάρτυ, Μουσικές Σκηνές. Σύλλογος Παρνασσός, Μέγαρο Μουσικής. 

Προσθεού, μη γίνει παρανόηση! Δεν γίνονταν όλες αυτές οι αποστάσεις με τα πόδια... Χρησιμοποιούσα, όπως και τώρα, τα μεταφορικά μέσα. Ηλεκτρικός και λεωφορεία. Κάρτα απεριορίστων διαδρομών και εισιτήρια ένα σωρό. Ορθοστασία, ή γαλαρία ή σαλονάκι των τεσσάρων. Δύο... και τρεις συγκοινωνίες, μόνο για "το πήγαινε". Ύστερα... ανακάλυψα τον Εθνικό Κήπο. Δεν είχε τόση σημασία για μένα να πάω από τέρμα σε αφετηρία για να κυνηγήσω την πιθανότητα μιας καρέκλας, όση είχε να διασχίσω αυτή την όαση. Περπατώντας στα μονοπάτια του κήπου, από την είσοδο του Συντάγματος  με κατεύθυνση προς την Βασιλίσσης Σοφίας, άλλαζαν οι προτεραιότητες  σε πρωινή άγρια δροσιά, σε ήχο τρεχούμενου νερού, και σε εντυπωσιακά- σε ένταση, αλλά και διάρκεια- κελαηδίσματα. Στην έξοδο, έβρισκα το Μουσείο Μπενάκη, που το 'νιωθα να μου μοιάζει - καθώς ξενυχτούσε κι αυτό μια φορά την εβδομάδα. Η εναλλακτική επιλογή του μετρό, σε μέρες μεγάλης βιασύνης, μου στερούσε αυτήν την ωραία βόλτα. Ο τελικός προορισμός ήταν πάντα η Πανεπιστημιούπολη. Φιλοσοφική: Το Αίθριο. Τα Αμφιθέατρα. Οι τρίωρες παραδόσεις με ανοιχτές αίθουσες. Οι εξετάσεις και οι κόλλες αναφοράς με τη μεγάλη σφραγίδα.  Οι Βιβλιοθήκες. Κι ύστερα, το κυλικείο, το εστιατόριο. Το μουσείο με τα αντίγραφα. Η θέα στο δάσος.

Προς τιμήν εκείνης της ηλικίας, θαρρείς, πήρα το δρόμο για το κέντρο. Προηγήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να αφήσω "τις μικρούτσικες μου έγνοιες" στη μητέρα μου. Έδωσα ραντεβού και με το έτερον ήμισυ. Ήμουν σίγουρη ότι θα περάσουμε υπέροχα. Από παλιά μου άρεσαν τέτοιες εκδηλώσεις, όπου όλοι αναζητούν, εν μέσω θαυμαστών και δημοσιογράφων, το μυστικό της επιτυχίας. Λίγες μέρες νωρίτερα, είχα διαβάσει δυο άρθρα του παρουσιαζόμενου συγγραφέα στο διαδίκτυο, μου είχαν φανεί πολύ καλοδουλεμένα, με πηγιαίο χιούμορ, αν και αυτοσαρκαστικό. Διάβασα το βιογραφικό του. Συνομήλικός μου. Ήταν και αυτό κεφάτο. Έγραφε στο τέλος ότι είχε δύο παιδιά. Φύγαμε!

Όταν μπήκαμε μέσα στο βιβλιοπωλείο σταθήκαμε όρθιοι. Τι περίεργο: διασημότητες και κάμερες δεν υπήρχαν, εκτός από την συντονίστρια δημοσιογράφο, και τον ηθοποιό-ραδιοφωνικό παραγωγό που προλογίζει την έκδοση. Οι θαυμαστές ήταν εκεί. Είδα νέα κορίτσια κι αγόρια, αλλά και ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου, που ξεφύλλιζαν μανιωδώς τα γύρω βιβλία. Όλοι τους, αναγνώστες των βιβλίων-του facebook, του twitter, και της ηλεκτρονικής εφημερίδας.
[  Πολυμορφικότητα του συγγραφέα. Σημείο των καιρών.  Να πρέπει να είναι πανταχού παρών.  Σε όλες τις δυνατές διαδικτυακές γωνιές. Να μπορείς εικονικά να τον συναντήσεις και να συνομιλήσεις μαζί του. Να επέμβεις στο "είναι" του.]
Οι παρευρισκόμενοι είχαν ένα κοινό γνώρισμα - πολύ συγκινητικό κατ' εμέ. Γνώριζαν την ίδια γλώσσα. Τη δική του γλώσσα. Ήξεραν τις ατάκες του, τη φρασεολογία, το περιεχόμενο των βιβλίων του "απ' έξω κι ανακατωτά". Ξάφνου από απλή παρουσίαση, το σκηνικό μεταμορφωνόταν σε "κλουμπ". Σε λέσχη για μυημένους.

Ας γυρίσουμε όμως το φακό στον πρωταγωνιστή. Βρισκόταν μπροστά μας. Έτοιμος να ανοίξει το στόμα του. Tαπεινός, πέρα από κάθε φαντασία. Με κάτι παραπάνω από έντονη συστολή. Σιωπή και στην ομήγυρη, τα μάτια όμως, υγρά, όλο εκτίμηση. Ντρεπόταν ενώπιόν μας.  Κι όμως παρόλο που ψέλιζε κι έκανες προσπάθεια για να καταλάβεις αν όντως είπε αυτό ή εκείνο, εντελώς ξαφνικά, ξεχύθηκε από μέσα του ένα ποτάμι λέξεων.
Ηταν, σαν να τον διαβάζεις. Διαπίστωνες επίσης, ότι αυτά που έγραφε για το άτομό του στα άρθρα ήταν απολύτως αληθή. Η ομιλία του, όπως  ακριβώς και η γραφή του, ήταν μια λεπτομερής έκθεση της προσωπικής,  αλλά και ερωτικής ζωής του. Εισέπραξα πως το  γράψιμο γι' αυτόν είναι  ένας εξορκισμός της δύσκολης παιδικής ηλικίας, ή ακόμα ακόμα, μια μάχη με τον ψυχισμό του. Ηταν πραγματική αποκάλυψη. Τα μάτια του κοινού άνοιγαν διάπλατα, κι η ανταλλαγή μειδιαμάτων έδινε κι έπαιρνε. Απολύτως αυτοβιογραφικός' αυτοσαρκαστικός' παραληρηματικός' κατακερματιζόμενος και χαριζόμενος απλόχερα σε όλους, παλλόμενος ως "κύμβαλο αλαλάζον". 


Ένιωσα έξω απ' τα νερά μου. Είχα κουβαλήσει μαζί μου, όλη την αναμνηστική χαρά της ελευθερίας των φοιτητικών χρόνων, και τώρα ένιωθα την ατμόσφαιρα να βαραίνει.  Βρέθηκα αθέλητα σε μια εκμυστήρευση και άκουγα πράγματα πολύ προσωπικά, ομολογουμένως όχι και τόσο ευχάριστα.


[Στην προσπάθειά μου να βρώ τι με ενόχλησε ακριβώς, έκανα μια αναλογία. Έφερα στη μνήμη μου ένα  παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, έναν συμφοιτητή μου, με έντονη παρουσία στα μαθήματα λογοτεχνίας. Είχαμε να απαγγείλουμε ένα κείμενο μαζί, σε ένα θεατρικό αναλόγιο. Μια μέρα, όταν τελειώσαμε την πρόβα, προέκυψε μια μεγάλη κουβέντα για την έμπνευση, όσον αφορά την ποίηση. 

-Εσένα ποια είναι η έμπνευσή σου; με είχε ρωτήσει.
-Για να δούμε... Η αγάπη για το καθετί.
-Τι πράγμα; η απάντησή μου του είχε φέρει γέλια.

Έγραψε, σκάλισε σχεδόν, στο τετράδιό μου ένα χαϊκού. Έμμετρο στίχο ομοιοκατάληκτο. Ήταν η σειρά μου να γελάσω.

-Γράφεις με μέτρο; του είπα. Εγώ τα έχω ξεπεράσει αυτά... Οκ!

Του έγραψα κι εγώ ένα. Δεν έδωσε και πολλή σημασία. Μου εξήγησε ότι για κείνον η πηγή έμπνευσης ήταν μύχια και αυτοκαταστροφική. Αυτό ήταν το τέλος της κουβέντας μας. Ξανασυναντηθήκαμε στο αναλόγιο. Ύστερα με κάλεσε σε ένα πάρτυ του. Δεν πήγα. 'Ηταν τύπος που ζούσε έντονα. Αυτά που έγραφε ήταν πολύ τρομακτικά. Έζησε όπως έγραφε. Για λίγο ακόμα.

Έκανε τη ζωή του τέχνη. Όπως κι ετούτος εδώ.] 

Ένιωσα ένα σφίξιμο. Σε τέτοιες εκδηλώσεις δεν συνηθίζεται τόση αλήθεια. Δεν είχα ιδέα πριν ξεκινήσω από το σπίτι, γι' αυτό που θα συναντούσα. Όσο δεν ντρεπόταν εκείνος για τη "δημοσιοποίηση του εγώ" του, τόσο ντρεπόμουν εγώ. Μπορεί να έφταιξε η παραδοχή της ομοφυλοφιλίας, και η πληροφορία ότι, "φυσικά δεν έχει παιδιά κι ούτε πρόκειται". Κρίμα... κι ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ήρθα: να δω έναν γονιό που γράφει ιστορίες. Έριξα μια ματιά στην ομήγυρη πριν βγω για να δω αν ήταν μόνο δική μου η διαμαρτυρία. Έτυχε να φεύγουν κάνα δυο, από μπροστά μας, και το θεώρησα ευκαιρία. Το ταίρι μου από ώρα δε φαινόταν να διασκεδάζει. Του έκανα νόημα να φύγουμε κι εμείς.

Κι εκείνη την ώρα, μόλις βγαίναμε, τελείωσε και η παρουσίαση. Αφού πήρα μια δυνατή ανάσα, έριξα μια ακόμη ματιά μέσα από τη τζαμαρία του βιβλιοπωλείου. Οι θαυμαστές είχαν προχωρήσει προς το μέρος του συγγραφέα με βιβλία ανα χείρας προς υπογραφή. Του μιλούσαν. Του γελούσαν. Τον αγκάλιαζαν.

Μ' έπιασαν οι τύψεις.
Ήθελα σώνει και ντε, ο άνθρωπος να είναι σαν εμένα; 
Και τι σημαίνει ότι έχουμε την ίδια ηλικία;
Και τι πειράζει που δεν γράφουμε με το ίδιο υλικό και για τον ίδιο λόγο;

Πού πήγαν όλα τα ωραία, που έλεγα στην ανάρτηση για την ανάγνωση,
"να διαβάζουμε τα σημάδια" και "περί ζωντανής βιβλιοθήκης";
Και τότε, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου. Μήπως...

Μήπως ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο;
Μήπως μετράει μόνο το αποτέλεσμα;

                   Η    α  γ  ά  π  η  των άλλων;

Θαύμασα. Κι όταν θαυμάζεις πρέπει να είσαι ταπεινός. Ήθελα να υποκλιθώ, όπως έκανε ο συγγραφέας στον καθένα που συναντούσε στην είσοδο, πριν από την παρουσίαση, όταν του έσφιγγαν το χέρι.


                                       Α  φ  ι  έ  ρ  ω  σ  η     δ  ε  ύ  τ  ε  ρ  η 



Δρασκέλισα το κατώφλι του βιβλιοπωλείου για δεύτερη φορά. Αγόρασα ένα παλαιότερο βιβλίο του, που είχε πυρήνα έμπνευσης τη μουσική. Ναι, η μουσική, είναι ένα κοινό σημείο. Πήρα κι εγώ σειρά για να πλησιάσω το πρόσωπο της βραδιάς.κι όταν έφτασα, με ρώτησε:
-Τι γράφω;
-Μια ευχή.

[Μα τι θα γράψει ο άνθρωπος;
Με ξέρει για να μου γράψει αφιέρωση  κατά παραγγελία;  Αναγκάστηκα μου κάνω μια περίληψη. Είπα για τη φωλίτσα μου, για τα τιτιβίσματα από τις "μικρές μου έγνοιες", για τη μουσική και τη γραφή.  Σκέφτηκε ένα δευτερόλεπτο, χαμογέλασε, ενώ εγώ μιλούσα ακατάπαυστα, κι] 

έγραψε την ευχή μου. 

Με ευχαρίστησε πρώτος, με το χέρι στην καρδιά- σπάνιο δε νομίζετε;- τον ευχαρίστησα κι εγώ, με ευγνωμοσύνη κι αποχώρησα.

Αφού βγήκα, άνοιξα ξανά για να δω "τα γραμμένα μου".
Ήταν αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ που ήθελα από την παρουσίαση, και με το παραπάνω.
Ένα βιβλίο, με μια πολύ ευαίσθητη κι ιδιαίτερη αφιέρωση.

Ούφ! Σαν να συνήλθα.

Σε καλό μου! Τα κατάφερα.
Παρόλα τα εμπόδια - πραγματικά και εικονικά -
συνάντησα το συγγραφέα.

Πειράζει που συνάντησα και τον άνθρωπο;


                                     Α  φ  ι  έ  ρ  ω  σ  η     τ  ρ  ι  τ  η

Υ.Γ. 

Αν ερχόταν σε δική μου παρουσίαση,
Θα του έγραφα

Στον καθ' όλα διάφανο, κι αιώνια νέο .....
Εύχομαι κάθε φορά που γράφεις, να 'ναι σαν την πρώτη φορά.


------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις υπό:

 Είδος: Ανάρτηση σε προσωπικό τόνο με θέμα τη συγγραφή
 Πρόσωπα: δύο γονείς με λογοτεχνικές ανησυχίες και ένας συγγραφέας

μια εκμυστήρευση κόντρα τέμπο

Είχα σημειώσει πιθανούς τίτλους-θέματα-ιδέες που ήθελα να μοιραστώ σε προσεχείς αναρτήσεις. Αλλά, απ' όταν πήγα στην παρουσίαση ενός επαγγελματία συγγραφέα - που δουλεύει τα κείμενά του γύρω στις 10-12 ώρες τουλάχιστον καθημερινά, και ό,τι γράφει τυπώνεται - οι λέξεις δεν μου έβγαιναν με την ίδια ευκολία.  Κι ούτε με τον τρόπο που έγραφα πριν. Στην αρχή φοβήθηκα. Ήταν σαν να είχα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου κι είχα χάσει τον προσανατολισμό μου. Στις τελευταίες πινελιές, κοιτάζοντας το πόνημα από απόσταση προέκυψαν ως δομικά στοιχεία οι τρεις αφιερώσεις. Μία για κάθε πρόσωπο. Είναι άραγε ενδιαφέρουσα η ζωή μας για τους άλλους, ώστε να αποτελέσει ανάγνωσμα;

4 σχόλια:

  1. Είναι ενδιαφέρουσα όταν κάποια χορδή αγγίξει πάνω σε προσωπικό του βίωμα. Τότε διαβάζει. Τότε είναι ενδιαφέρον για εκείνον που διαβάζει: όταν είναι βίωμα για εκείνον που έγραψε.. Νομίζω.
    Καλημέρες και φιλιά marron μου.
    Για μένα έχουν ενδιαφέρον αυτά που γράφεις. Έχουν γνησιότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Ρεγγίνα μου! Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια όμορφή συζήτηση περί αυτού. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω το υπέροχο σχόλιό σου:
    1)Αγγίζοντας την χορδή του βιώματος του αναγνώστη πραγματοποιείται ταύτιση με τον ήρωα-συγγραφέα;
    2)Κι έπειτα είναι θέμα ταλέντου ή στυλ η ζωηρή βιωματική γραφή;
    3) Η σχέση συγγραφέα-αναγνώστη είναι μια αμφίδρομη σχέση που επαφίεται στην ευαισθησία και των δύο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άργησα να το δω Marron μου.
    Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω σ αυτά που με ρωτάς, αλλά χωρίς καθόλου να ξέρω πως "πρέπει", Θα σου πω τι αισθάνομαι εγώ. Καθένας μπορεί να έχει μέσα του μια άλλη απάντηση και ίσως είναι όλες "σωστές!"..
    1) Όχι απαραίτητα. Μπορεί κάλλιστα το βίωμα που έδωσε έναυσμα στο συγγραφέα να γράψει να ήταν ολωσδιόλου "άλλο" απ αυτό που κούμπωσε στο βίωμα και στη λεπτή χορδή του αναγνώστη. Αλλά είχε αποδοθεί έτσι ώστε να μπορεί να περιέξει πολλά διαφορετικά βιώματα με όλη τους την Ένταση και το Βάθος, αλλά και το Πάθος.
    2)Ως προς το ταλέντο, εγώ το λέω τάλαντο.. Πρέπει να του έχει δοθεί το τάλαντο να μπορεί να γράφει, κατ αρχήν. Όμως για να διαβαστεί, προϋπόθεση είναι να έχει βίωμα, που χωρίς αυτό θα γράφει χωρίς δύναμη. Δύναμη της γραφής, λέω, ότι είναι το βίωμα, αυτό που δουλεύει βαθύτερα και βαθύτερα μέσα στον ψυχισμό. Μπορεί να είναι αρνητικό η θετικό αλλά πάντως πρέπει να είναι Εμπειρία, αλλιώς δεν μπορεί να έχει Δύναμη η γραφή του. Τ άλλα έπονται..νομίζω.
    3)Η Σχέση μεταξύ των δύο πιστεύω ότι υφίσταται και μόνον με την ανάγνωση του βιβλίου. Ήδη είναι μία Σχέση. Κι ας μην έχεις γνωρίσει ποτέ προσωπικά τον άνθρωπο. Το βιβλίο πάντα υπερβαίνει το συγγραφέα του. Ο ίδιος μπορεί να είναι αίφνης κι ένας άνθρωπος γεμάτος ελαττώματα, ξιπασιές, ναρκισσισμούς, άλυτα συμπλέγματα, ή απλώς περίεργος, ή συμπαθητικός αλλά ελάχιστα επικοινωνιακός.. Αυτό δεν έχει κατ εμέ πολλή σημασία. Συναντιέμαι μαζί του μέσω του βιβλίου. Δεν χρειάζομαι την προσωπική γνωριμία οπωσδήποτε, γιατί δεν μπορεί να μου χρωματίσει το νόημα του βιβλίου. Το Νόημα είναι αυτό που έχει σημασία. Θα ήθελα να γνωρίσω τον άνθρωπο αν ήθελα τη "συνέχεια" του βιβλίου, με την έννοια να μου φωτίσει αδιευκρίνιστα σημεία ως προς το πως τα συνέλαβε και αν υπάρχει ταύτιση στο πως το συνέλαβα εγώ ως αναγνώστης. Συχνά οι συγγραφείς μοιάζουν με καθημερινούς ανθρώπους, και δεν θα μάθω από αυτούς σε μία καθημερινού τύπου χρονοτριβή, εκτός αν ακούσω απ τα χείλη τους μία λέξη από εκείνες που σφραγίζουν αιωνιότητες.. Δεν ξέρω αν σου απάντησα. Προσπάθησα όμως.. Είμαι και πολυλογού.... Σε φιλώ. Μ αρέσει η σκέψη σου. Στο είπα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίμονο, χαίρομαι που σου άνοιξα την όρεξη για γράψιμο! Φυσικά και, δεν τίθεται θέμα λανθασμένης και σωστής απάντησης. Όμως... και στα τρία σκέλη της ερώτησης προσπαθούσα να αναλύσω το δικό σου σχόλιο.

      Στο τρίτο ερώτημα αναφερόμουν στην αμφίδρομη σχέση που συμβαίνει κατά την ανάγνωση όπου: αποτιμάται η τέχνη του συγγραφέα να αποτυπώσει την ευαισθησία, στο μέγεθος της ευαισθησίας που κινητοποιεί στον αναγνώστη.

      Όσο για τη συνάντηση συγγραφέα αναγνώστη, απ' ότι είδες, και πολύ σωστά είπες, δεν είναι πάντα το ζητούμενο.
      Έχω όμως αυτό το ελάττωμα να θέλω να συναντώ τους δημιουργούς, είτε είναι ζωγράφοι είτε μουσικοί είτε οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς συμπεριλαμβανομένων και των εκτελεστών- συνδημιουργών πάσης φύσεως... Να λέω ήμουν κι εγώ εκεί... και κυρίως για να επηρεάζομαι, για να εμπνέομαι...

      Υ.Γ. Μην σταματάς να σχολιάζεις! Να εξολοθρεύσουμε ολωσδιόλου την τοξικότητα! Φιλιά Πολλά, Ρεγγίνα μου

      Διαγραφή

Έτσι στα μουγγά θα καθόμαστε, πείτε κι εσείς κάτι...