Ε.Ρ.ωΤ.α

          

       

             Δεν το εννοείς, έτσι δεν είναι;
             Να βρίσκεις μόνο αρνητικά στη Δημόσια Τηλεόραση...
   
             Μάλλον δε σου έχει συμβεί,
             από κει που είσαι στο σπίτι και κάνεις πρόβες,
             να βρίσκεσαι την άλλη μέρα πλαισιωμένος από ορχήστρα
             κι η φωνή σου να μεταδίδεται μέσω της ΕΡΑ 5 σε ολόκληρο τον κόσμο.
             Δεν έχεις χαθεί για μέρες από τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο,
             συμμετέχοντας σε εξωτερικά γυρίσματα ντοκυμανταίρ
             για την Εκπαιδευτική Τηλεόραση...

             Σίγουρα, μην πεις όχι, θα συμμετείχες σε γυρίσματα
             σ' ένα απ' τα στούντιο της Κατεχάκη ή της Μεσογείων...
             Έχεις ιδέα για τη γλυκειά αγωνία
             να ηχογραφείς μόνο μια, ή το πολύ δύο φορές,
             και να ξαναπηγαίνεις άλλη μέρα για το play back;
             Και τότε, για την εικόνα σου,
             να παραδίνεσαι στα έμπειρα χέρια των κοριτσιών της ΕΡΤ,
             που σε βάφουν, σε χτενίζουν και σε κάνουν επική φιγούρα...
             Σε κέρασαν ποτέ στο εστιατόριο του κτιρίου έπειτα από εκπομπή;
             Επισκέφτηκες ποτέ τη βιβλιοθήκη, να δεις έστω...
                  τα παλιά προγράμματα τηλεόρασης
                  με τις ασπρόμαυρες αγαπημένες φωτογραφίες;
             
          
             Απ' ό,τι βλέπεις κάτι ξέρω από ΕΡΤ;
             κι ας μην έχω πάρει δραχμή, ευρώ, για τις παραπάνω συμμετοχές.
             Δεν είμαι κανένα παιδάκι ... να μου λες
             - Ξέχασέ την ΕΡΤ τώρα. Θα σου φτιάξω μιαν άλλη...
             Σαν να μου πετάς το παιχνίδι και να μου τάζεις πως θα μου πάρεις άλλο...
            
             Κι ύστερα, γιατί μου κλείνεις το διακόπτη τη νύχτα, ξαφνικά; 
             Για να φοβηθώ περισσότερο το σκοτάδι;
             Για να νιώσω βαθύτερα την ερημιά των καιρών;
             Να ανοίγω το ραδιόφωνο,
             το μόνιμα συντονισμένο στο "Δεύτερο",
             και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος;
                      
             Είμαι εδώ και γράφω,
             αλλά είμαι συνέχεια εκεί, με την καρδιά και το μυαλό.
             Μαζί με τους ανθρώπους της ΕΡΤ
             που δεν είναι μόνο 2.600 είναι πολλοί παραπάνω.
        
             Πρώτοι από αυτούς, οι ακροατές, οι τηλεθεατές
             που νιώθουν την ΕΡΤ σπίτι τους,
             βρίσκονται εκεί έξω, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
        
             Δεύτερες οι ορχήστρες που έρχονται με δική τους θέληση
             για να μη σταματήσουν να παιανίζουν οι μουσικές.
        
             Τελευταίοι οι τεχνικοί, οι δημοσιογράφοι, οι παραγωγοί,
             αυτοί που ένιωσαν να τους κόβονται
             η γλώσσα, τα χέρια, οι αισθήσεις όλες...
             Εκπέμπουν "πειρατικά", φτιάχνουν ακόμη εκπομπές.
             σαν τους γιατρούς που παλεύουν να κρατήσουν στη ζωή τον ασθενή.
        
             Δεν αμοίβονται όλοι με χρυσάφι.
             Τους ανθρώπους που σκέφτονται με γνώμονα τον πολιτισμό,
             δεν θα τους βρεις αλλού. Πουθενά αλλού.        
             Ο πολιτισμός δεν είναι δημοσιοϋπαλληλίκι.       
             Είναι δικαίωμα, είναι ανάγκη, είναι λειτούργημα.
             Δεν πληρώνεται, ούτε αμοίβεται αρκετά.
        
             Η αλήθεια είναι ότι μιλώ για το δημιουργικό κομμάτι.
             Δε γνωρίζω για διευθυντικές θέσεις, για κεφάλαια...
             Με λίγα λόγια, μαζί με τα ξερά, έκαψες και τα χλωρά.
             Μας τους παρουσίασες όλους σαν καταχραστές,
             αυτούς που νιώθαμε οικογένειά μας.
         
             Λυπάμαι βαθιά, για τη βίαιη διακοπή της Ελληνικής ΡαδιοΤηλεόρασης.
             Δηλώνω υπεύθυνα ότι αγαπώ την ΕΡΤ.
         
              Υ.Γ.
              Επίσης σχετικά με τη λέξη ΕΡΩΤΑΣ του τίτλου είναι παλιά και ελληνική
              σε σχέση με τη λέξη γ....ι που τείνει να επικρατήσει παντού. ΚΡΙΜΑ.

         
          
 

                                                             ----------------------

             Σε αυτή την ανάρτηση ευχαριστώ συνολικά την ΕΡΤ
             για τις συγκινήσεις που μου έχει προσφέρει, 
             προβάλλοντας την επιστήμη , τις τέχνες και τον αθλητισμό,
             με την ελευθερία που της παρείχε ο δημόσιος χαρακτήρας της,
             χωρίς να επιζητά την ακροαματικότητες, ανηθικότητες, 
             ή ένα μέτριο αποτέλεσμα με σκοπό το μεγαλύτερο κέρδος.