μυστικά αγωνίσματα

 Όπου αποκαλύπτω 

τις δύο συμμετοχές μου 

στον 9ο διαγωνισμό 

"Παίζοντας με τις λέξεις" 

που συνδιοργάνωσαν τα ιστολόγια

www.mytripssonblog.blogspot.com
και   www.texnistories.blogspot.com

πηγή

Όσκαρ που συγκινεί

Όποτε φυσάει βοριάς

και το κρύο

δεν μπορώ να υποφέρω

ο νους με οδηγεί

σ’ εκείνη την ιστορία*

- πάνε χρόνια

που την έχω διαβάσει

ήμουν ακόμα παιδί -

για έναν φίλο

φτερωτό

που όλο έλεγε

να φύγει

για την Αίγυπτο.

Αχ, στα ταξίδια του

και τι δεν είδε…

Έτσι όπως τρύπωνε

στα θερμά τα ρεύματα

κι απ’ τον αέρα

τραβούσε θαρρείς φωτογραφία

στου νερού τους γαλάζιους τους δρόμους.

«Όσα δε φέρνει ο χρόνος

τα φέρνει η στιγμή»…

και το ‘φερε

- πάνω στο Άγαλμα,

που δέσποζε στην Πολιτεία-

να καθίσει, και

-  παράξενο!

επάνω στα φτερά του

να νιώσει δάκρυα.

Κι ύστερα

ούτε που σκέφτηκε

να τ’ αρνηθεί,

χωρίς αντάλλαγμα

δέθηκε μαζί Του

με κείνη την υπόσχεση.

Με το δικό Του το χρυσάφι

και τα πολύτιμα πετράδια

είχε βαλθεί της πόλης

να γιατρέψει τις πληγές

Δε γύρισε στην Αίγυπτο

Το χελιδόνι.

Δεν γύρισε την πλάτη του στον πόνο.

Τον έκανε στ’ αλήθεια ευτυχισμένο

Τον Πρίγκιπα.

Γιατί ποιος

είναι

πιο γεμάτος

από κείνον που αδειάζει

απ’ αγάπη;

* Πρόκειται για το διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας»

πηγή

Παρακλητικός  Κανόνας

 

Το έχουμε τραγουδήσει το χελιδόνι

-το έχουμε αγαπήσει αυτό το αίνιγμα:

σαν τηγάνι σαν μπαμπάκι σαν ψαλίδι-

την υπόσχεση πως θα ξανάρθει η Άνοιξη.

Αλίμονο σ’ εκείνο το παιδί

- που δε θα χαρεί έναν τέτοιο ερχομό:

τους ήχους του, το πέταγμά του -

που άδεια θα αντικρύσει τη φωλιά.

Χελιδόνι μου, μαύρο μου πουλί

- πίνω νερό στ’ όνομά σου,

έλα, να σε τραγουδήσω ξανά-

μη μείνεις μοναχά φωτογραφία!

 

--------------------------

σημειώσεις

Μετά το πέρας του παιχνιδιού, μπόρεσα κι εγώ να δημοσιεύσω την απόπειρά μου.

Οι κόκκινες λέξεις είναι οι δοσμένες λέξεις από την εκκίνηση.

Ο αναγνώστης - βαθμολογητής  διαβάζει  μόνο τις ιστορίες και όχι τα ονόματα των συμμετεχόντων και βαθμολογεί κατά βούληση. Ομολογώ ότι δεν έχω εμπειρία στις ιστορίες, όσο στα ποιήματα, ενώ στο παιχνίδι αυτό οι ιστορίες έχουν την τιμητική τους. Οι ιστορίες που εγώ βαθμολόγησα , εκτός από μία, δεν ήταν στα φαβορί, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας που βαθμολογεί έχει και το δικό του γούστο. 

Το πρώτο μου πήρε 4 βαθμούς και το δεύτερο 1. Έγραψα και το δεύτερο επειδή το πρώτο αναφερόνταν σε ιστορία γνωστού συγγραφέα και είπα να δοκιμάσω και με τις δικές μου δυνάμεις. Ίσως πρέπει να εξασκηθώ λίγο και στις ιστορίες. Πρώτη φορά συμμετέχω σε κάτι τέτοιο. Το πιο δύσκολο ήταν που δεν μπορούσα να το αποκαλύψω σε κανέναν. Φυσικά και θα με ενδιέφερε η κριτική σας. Σας φιλώ

 

   

40 κύματα, και μια νησιωτική πολιτεία

                                                       η δική μου εκδοχή για τις Ψηφιακές γειτονιές

Μπορεί 
να φαίνεται 

ότι απουσιάζω 

τις ημέρες αυτές,

αλλά είμαι πάντα εδώ, 

συνεχίζοντας το ταξίδι μου 

μέσα σε κάθε λογής φουρτούνες

Κι εκεί
που δέρνεσαι
στο πέλαγο, όπως
 ο Πι στη σχεδία του,

αδύναμος κι ανθρώπινος
- κι όλο ρίχνεις μποτίλιες, μηνύματα ψηφιακά-
μέσα σε μια απεραντοσύνη , γεμάτη αλμύρα κι αγωνία,

έρχεται  κάποτε  η  λαμπρή  στιγμή  να  φανούν,  στο  βάθος,   

  β   ο   υ   ν   ά ,      σ    τ    ε    ρ    ι    έ    ς ,      λ   ι   μ   ά   ν   ι   α . 

-------

Αν με ρωτούσες στην αρχή, έτσι ακριβώς θα περιέγραφα το blogging!

Γιατί στη φαντασία μου,  το ιστολόγιο  αυτό  ποτέ  δεν  ήταν  σπίτι,  αλλά  μια  σχεδία με την οποία έπλεα μεσοπέλαγα, ρίχνοντας,  μποτίλια  την μποτίλια, τα μηνύματα. Μια  περιπέτεια  μοναχική,  για  έναν  ναυαγό που  αναζητά  απεγνωσμένα,  μέσα από την  επικοινωνία,  την  ελπίδα  για  τη   ζωή. 40 κύματα λοιπόν, και τι περίεργο, ετούτη είναι η 40η μου ανάρτηση!!!

[Και τι να γράψω; Οδηγίες για ναυτιλομένους ;  

Τι να έχεις λοιπόν, όταν δεν έχεις τίποτα, 
ή όταν τα υλικά αγαθά δεν έχουν καμιά αξία.
Τι να έχεις, τις περισσότερες φορές μέσα σου, για να συνεχίσεις.
Στην ερώτηση " Τι να έχεις;"  θα απαντούν οι αναρτήσεις. 
Και οι τίτλοι τους θα είναι συνήθως λέξεις μεμονωμένες. ]

Στην αρχή κάθε άρθρο ήταν απρόσωπο, ουδέτερο, όσο το δυνατό πιο διαχρονικό.
Μια πιο προσωπική γραφή φανερώθηκε στην ανάρτηση "Κάποιον να σ' αγαπάει".

Η  αγαπημένη μου ανάρτηση , η "μεγάλη καρδιά", που την πάλευα ένα μήνα στο μυαλό μου, μέσα σε ένα τοπίο ακριβώς όπως το περιγράφω, αλλά και ο "θησαυρός" γράφτηκαν με περίσσια συγκίνηση. Το δε (best seller?) ποίημα "Γονείς!!! γεννήθηκε μέσα από τα ζωντανά συναισθήματα που μου προκάλεσε η ανάγνωση του μπλογκ "Για την Ιωάννα". 

Όταν άρχισα να (ξανα)γράφω με τρόπο ποιητικό,

το ιστολόγιο, από σχεδία,  μεταμορφώθηκε σε περιβόλι.

Μα σίγουρα θα αναρωτιέστε 

πώς γίνεται  να βγεις στη στεριά 

και να κάνεις περιβόλι στη αμμουδιά;

Κι όμως έγινε... στην πολυαγαπημένη μου "συνέχεια".

Θέλετε να μάθετε τι ακριβώς συνέβη στη διαδρομή;

Φιλοξενίες, γνωριμιές και ανταμώματα.
Δηλαδή, ό,τι χάνουμε από την χαρά μας 
στον πραγματικό κόσμο, 
το βρίσκουμε στο διαδίκτυο;
Μπορεί.

Την περασμένη Παρασκευή εκπληρώθηκε η ευχή μου, να συναντήσω τις φίλες μου της ομάδας Β15, στην ομιλία του Τομ Χόμπσον που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο στο Γκάζι. 
Το Σάββατο το απόγευμα, τις ξαναείδα στη μεγάλη διοργάνωση "Ψηφιακές Γειτονιές" της πολύ δραστήριας ομάδας των Μικρών Μεγάλων. Τέσσερις από αυτές, είχαν επιλεγεί ως ομιλήτριες για το τέλος: Σοφία, Κατερίνα, Ασπασία, και Γεωργία. 
Είχα μεγάλη λαχτάρα να δω από κοντά κι άλλους bloggers που τους διαβάζω ανελλιπώς , τους αφήνω σχόλια, τους καλημερίζω, τους αφιερώνω, που εντέλει νιώθω κάθε τους στιγμή σαν δική μου. Συνάντησα από κοντά τη δυναμική Άσπα, τον φιλικότατο Χρήστο, την εμπνευστική Κατερίνα, τη δημιουργική και ετοιμόλογη Λίτσα, την αστείρευτη Τζωρτζίνα, την ολοζώντανη Σοφία Αθανασιάδου, τη χιουμορίστα Bebis Thoughts, την τρυφερή Ειρήνη, τη δραστήρια Pollyanna's Days, τη χαμογελαστή Φλώρα, και τη ήρεμη Newagemama...

Τι είναι οι Ψηφιακές Γειτονιές για την περιπλάνησή μου;

Δεν είναι συνοικίες 

που μπορείς να επιλέξεις να τις κατοικήσεις. 

Ούτε και ρούγες, 

όπου συναντάς τους γείτονες για κουβέντα, 

όπως είπαν η Στέλλα Τσάλα κι ο Κωνσταντίνος Κοκκορογιάννης στην υπέροχη παρουσίασή τους.

Είναι μια 

αριστοτεχνική Πολιτεία χτισμένη πάνω σε μυριάδες νησάκια, 

που χωρίζονται με κανάλια κι ενώνονται με πανέμορφα τοξωτά γεφυράκια.

Μια ψηφιακή Βενετία, εξίσου ρομαντική, με ιστορίες να διηγηθεί, γεμάτη ζωή και βουητό από τους επισκέπτες, που σε προκαλεί να την ονειρευτείς, να την επιθυμήσεις, και να... την περπατήσεις.

Guido Borelli, Venezia in Roza, έπειτα από επεξεργασία μου

 Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά για την επίσκεψη.
Τα σχόλιά σας με τιμούν ιδιαιτέρως.

Αέρα!

Πηγή

ΠοτέΜουΔενΠίστεψα

ΣτηνΑνωτερότηταΚαιΣτιςΔιαφορέςΤωνΑνθρώπων.

ΔέχτηκαΤαμπέλεςΑλλάΠοτέΔενΈβαλα.

ΟποιοσδήποτεΚιΑνΕίναιΑυτόςΠουΈχωΑπέναντίΜου

ΘεωρώΌτιΈχειΑξία.

ΕίναιΈναςΑπόΤουςΛόγουςΠου

ΜουΑρέσειΗΔιαδικασίαΤηςΔιδασκαλίας.

ΑπόΤαΠαιδικάΜουΧρόνια

ΕίχαΚαταλάβειΌτι

Ο

ΟποιοσδήποτεΜπορείΝαΜάθειΟτιδήποτε

ΑρκείΟΔάσκαλοςΝαΠροσαρμοστεί

ΣτιςΑνάγκεςΤουΛεγόμενου"Μαθητή".

ΚαιΦυσικάΤίποτεΔενΘαΕίναιΤοΊδιο

ΑποΚειΚιΈπειτα.

ΣτονΚόσμοΤωνΠαιδιώνΥπάρχειΕλπίδα

ΤιΓίνεταιΌμωςΜεταξύΕνηλίκων;

ΤιΓίνεταιΌτανΑυτόςΠουΚάνειΤηΔιάκριση 

ΑυτόςΠουΔεΣέβεταιΤοΣυνάνθρωπο 

ΑυτόςΠουΠέφτειΧαμηλά 

ΠουΕιρωνεύεταιΤονΑνθρωπισμό

ΠροφασιζόμενοςΤηνΚρίση

ΕίναιΕκείνοςΠουΤρώτεΜαζίΚαιΠίνετε;

ΚοντράρεσαιΕπιχειρηματολογείς

ΑλλάΤοΤείχοςΔενΠέφτει

ΣεΒλέπειΊδιοΜεΑυτόΠουΣιχαίνεται

ΚαιΤονΑκουςΝαΜιλά

ΚιΟλόκληροΤοΣώμαΣουΟυρλιάζειΤηνΑδικία

ΚαιΔενΜπορείςΝαΚάνειςΤίποτα

ΠαράΝαΣεβαστείςΤοΦασίσμό

ΤιΚάνειςΤότε;

ΠαςΣτοΠαράθυρο

ΤοΑνοίγειςΚαιΦωνάζεις

Α έ ρ α!

          --------------------------------------------------

    αγαπημένοι φίλοι όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές
    αλλά εδώ και τώρα είναι που θα φανεί η ποιότητα του καθενός μας
    και που τα λόγια που τόσον καιρό υποσχόμασταν
    ή θα πάρουν μορφή
    ή θα φανούνε κάλπικα
   κι εμεις υποτελείς, ευτελείς, ατελείς και άλλα πολλά συνθετικά...

   Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
   Τα σχόλιά σας θα κρατήσουν το παράθυρο ανοιχτό

συνέχεια

                                                                                                              "Β15"

                                                                              δεν είναι ο πλανήτης 

του μικρού πρίγκηπα, 

αλλά μια παρέα γυναικών στην Αθήνα

πηγή εικόνας

Κάτω στο γιαλό,

σιμά στο άσπρο κύμα,

Πύργος στάθηκε,

μοιάζει του βουνού,

φτάνει ως τα ουράνια.

Κίνησα κι εγώ...

φτάνω στα ριζά,

βλέπω 'να περιβόλι.

Ψάχνω για νερό

δέντρα ρώτησα

κι απάντηση δεν πήρα.

πώς ποτίζεται;

μόν η Θάλασσα,

μου δείχνει πανεθύρι

κι αναθάρρησα.

κόρη κάθεται,

κι όλο κοιτά πελάου,

και μελαγχολεί.

Kι απ' τα μάτια της,

κυλά καθάριο δάκρυ,

φτιάχνει ποταμό,

πίνουν τα δεντρά,

πίνει το περιβόλι.

πίνει η θάλασσα.

-Γιατί κλαις ξωθιά,

γιατί αναστενάζεις,

ποιος σε πίκρανε;

-Είχα φυλαχτό,

στο χέρι μου βραχιόλι,

χάνδρες θαλασσιές.

Δεκατέσσερις,

έχω, να ζεις και να 'σαι,

φίλες κι αδελφές.

Μου το χάρισαν,

και κει που πάω να πλύνω

ήρθ' ένα πουλί.

Λες του γυάλισε,

ορμά και μου το παίρνει,

πάει πέταξε.

-Κόρη μου μην κλαις,

μην χάνεις τον καιρό σου,

μη μαραίνεσαι.

Τώρα η άνοιξη

Τώρα το καλοκαίρι

Τώρα Μάχης γιος,

Τώρα ο Τομ θα ρθει,

τώρα Μικροί Μεγάλοι

θ' ανταμώσετε.

                                                                         ----
Να είσαι 
αυτό που έχεις επιλέξει
κι όσο αντέχεις
να έχεις συνέχεια, 
διάρκεια, 
συνέπεια
-----------------------------------------------------------------



... τα υλικά του ποιήματος:

η συνέχεια
μια παραδοσιακή μελωδία,
ο πύργος του Ντάουτον,
η αρχοντοπούλα των ονείρων
ένα (μπλογκ) περιβόλι
η Θάλασσα της νοσταλγίας
ένα ενθύμιο φιλίας απ' τη συνάντηση 15 γυναικών
μια κλέφτρα κίσσα
ένα μωρό που περιμένουμε να έρθει
ένας δάσκαλος με το όνομα Τομ
μια συνάντηση για τις ψηφιακές γειτονιές