εστίαση

Δε λέω, διαβάζω όμορφα πράγματα αυτόν τον καιρό, αλλά λίγα. 

"Μα ένας κόσμος γεμάτος με ομορφιά, ίσως να ήταν μονότονος, μην είμαστε και πλεονέκτες..."

Αυτή την απάντηση δίνω χρόνια ολόκληρα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια μου, για να συνεχίζω να ζω εδώ, και να δικαιολογώ την γενική απραξία-ανοχή στην ασχήμια.

Σε μια χώρα που έχει πληγές ανοιχτές κι εμείς λέμε, "σώπα μωρέ, δεν είναι τίποτα" και πάμε παρακάτω.

Μακάρι να ήταν η χώρα ετούτη γεμάτη ομορφιά, 

όπως είναι και η φύση της μια ομορφιά, ένα αριστούργημα, 

και σκέψου πως μας προσφέρεται τόσα χρόνια στο πιάτο... 

Και λέγοντας "πιάτο", 
δράττομαι της ευκαιρίας να μεταφέρω όσο πιο πιστά γίνεται μια  κουβεντούλα που είχα, επάνω σε μια λέξη της γλώσσα μας και την ιστορία της. Συγκινήθηκα τόσο πολύ κατά τη διάρκεια αυτής της επεξήγησης που ήταν από τις λίγες φορές που είπα. Αχ αν είχα ένα μαγνητόφωνο για να τα γράψω έτσι ακριβώς... 

Είμασταν όλη η οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι 

στο δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει για τις διακοπές μας, 

και τρώγαμε ένα πιάτο με λαχανικά στην κατσαρόλα κοκκινιστά και αχνιστά 

παρόμοια με το περίφημο ομώνυμο πιάτο που τρώει ο κριτικός γαστρονομίας στην ταινία "Ratatouille" ( gastronomie: τι όμορφη ελληνική νέα λέξη για να ταξιδεύει ανά τον κόσμο - και πόσο ωφέλιμη αν φορολογηθεί όπως προτάθηκε για τις ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο)

πηγή εικόνας

Κι εκεί που τρώμε αυτό το υπέροχο κηπευτικό γεύμα ακούγεται η ερώτηση:

Είμαστε τώρα σε εστιατόριο;

Υπάρχει μια τάση να μας αρέσει οικογενειακώς να βρισκόμαστε στη χάση και στη φέξη σε χώρους όπου μας σερβίρουν φαγητό που άλλοι έχουν μαγειρέψει και περιμένουμε σαν τα μαθητούδια στον παιδικό με τα πιρουνάκια μας και τις σαλιαρίτσες μας, και το στομαχάκι μας να γουργουρίζει. Η ερώτηση ήρθε προκειμένου να συνδυάσει το νέο περιβάλλον (ενοικιαζόμενο δωμάτιο) και την έννοια του φαγητού.

Σου αρέσει το φαγητό που τρώς; 

Ναι, μου αρέσει πολύ.

Θες να σου πω τι σημαίνει εστιατόριο;

Ναι.

Ακουμπάω τα μαχαιροπίρουνά μου κάτω και ξεκινάω να εξηγώ.

Στα πολύ παλιά τα χρόνια υπήρχαν στα σπίτια οι εστίες.

Και σήμερα υπάρχουν τις λέμε μάτια.

Πολύ σωστά. Είναι εκεί που ακουμπάμε τις κατσαρόλες για να μαγειρεύουμε. 
Πολύ ευχάριστο να έχουν το όνομα που είχαν και τότε... 
Η εστία εκείνα τα χρόνια ήταν μια φωτιά που βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου. 
Γι' αυτό και η λέξη εστία σημαίνει και κέντρο.
Όλη η οικογένεια μαζευόταν γύρω από την εστία για να ζεσταθεί, να μαγειρέψει και να ευχαριστήσει τους θεούς.
Το να συγκεντρωνεται κανείς γύρω από την εστία ονομάζεται εστίαση.
Εστίαση σημαίνει και το φαγητό και το στρώσιμο του τραπεζιού.
Όταν τρώμε κάπου που δεν είναι σπίτι υπάρχει κάποιος που φροντίζει για την εστίαση.
Ο εστιάτορας, στο εστιατόριο. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να τρώνε όλοι μαζί ζεστό φαγητό.
Και όταν τρώμε πολλοί μαζί, ζεστό φαγητό, λέγεται συνεστίαση και είναι θετική εμπειρία.

 Δεν έκανα διαχωρισμό συνεστιαση και μαζική εστίαση για λόγους εξωραϊσμού!

Εμείς μπορεί να μη βρισκόμαστε τώρα σε ένα εστιατόριο,
αλλά έχει σημασία ότι κάνουμε συνεστίαση, είμαστε όλη η οικογένεια γύρω από την εστία, και τρώμε μαζί ζεστό φαγητό. Αυτό είναι κάτι το υπέροχο που πολλοί ζηλεύουν.

Και υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που δεν σου είπα.
Πόσο σημαντική είναι η Εστία για τον Ελληνισμό.

Η Εστία είναι μια θεά, αδελφή του Δία,  το πρώτο παιδί του Κρόνου. 
Φορά πέπλο στο κεφάλι και είναι για πάντα δεμένη με τον όρκο της παρθενίας, σταθερή μορφή στο κέντρο των σπιτιών, των ναών και των βωμών των πόλεων. 
Συμβολίζει την οικία, την οικογένεια, τη φιλοξενία, την αθανασία. Ταυτίζεται με το άσβεστο ιερό πυρ, που μια ξεχωριστή οντότητα από τα πανάρχαια χρόνια.
Η Εστία του Ελληνισμού, ήταν το ιερό πυρ στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στο Κέντρο ή Ομφαλό του κόσμου. Αν έσβηνε ή μολυνόταν έπρεπε να την ανάψουν από τον ήλιο για να είναι και πάλι αγνό. Οι Εστιάδες ήταν ιέρειες που είχαν καθήκον τους να διαφυλάττουν το ιερό πυρ σε όλες τις πόλεις. Δεν μπορούσε να δημιουργηθεί αποικία, αν δεν υπήρχε ιερό πυρ από τη μητρόπολη. Οι ξένοι και οι ικέτες έπρεπε να καθήσουν κοντα στην εστία, προτού συνομιλήσουν με τους κυρίους του σπιτιού ή του ναού.
Στο κέντρο κάθε σπιτιού, από αυτήν ξεκινούσαν όλες οι προσευχές και οι θυσίες ["αφ εστίας άρχεσθαι"]. Όλες οι σημαντικές οικογενειακές στιγμές, εκεί ελάμβαναν χώρα. 

Κατά την ονοματοδοσία ( τη βάπτιση θα μπορούσαμε να πούμε) του νέου μέλους, προσκαλούσαν στην οικία συγγενείς και φίλους. Ήταν όλοι λευκοφορεμένοι με λευκές λαμπάδες αναμένες, παρουσία ιερέως του Διός του Τελείου, που έψαλλε ευχές, ο πατέρας άλειφε το μωρό με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» - δηλαδή προερχόμενο απο τις ιερές ελιές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της Εστίας, εκφωνώντας το όνομα του, κι αφού έριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πίστη) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης».
  
Λοιπόν χάρηκες τώρα που ξέρεις τι σημαίνει η λέξη εστία και η λέξη εστιατόριο;

Είχε πάρει το πιρούνι στο χέρι και έτρωγε με βουλιμία, 

ένα φαγητό παρέα με την καλύτερη συντροφιά 
και μαγειρεμένο με περίσσια αγάπη.

Και ιδού ο πρώτος κανόνας της δικής μου γαστρονομίας!!!

 

-----------------------------------------------

Δεν θα ήθελα να βάλω εργασία 
"βρείτε τις ομοιότητες με τις τωρινές συνήθειες"
απλά συμπεραίνω ότι ο ελληνισμός είναι μια βιωματική διαδικασία
αρκετά αποτελεσματική και είναι δύσκολο να την ξεριζώσει κανείς.
Και όση αμερικανιά και αγγλοσαξωνοσύνη και να φάμε στη μάπα (έλεος!)
πάλι εμείς δίνουμε στην οικουμένη τα σύμβολα 

πηγή εικόνας 

και η μόνη λύση είναι  
να έχουμε το νου μας στην εστία
να εστιάσουμε στη δική μας φλόγα!

(ουφ, τα είπα και ξεθύμανα!!)