μυριολόγι

Κι η ίδια η σκέψη 
ακόμη,
σε κάνει ανήμπορο να σαλέψεις...

Στα μάτια, 
το νιώθεις,
έχει ανέβει όλη η δύναμη.

Κι ας θολώνει το τοπίο,
τα βλέφαρα εξακολουθούν να χτυπούν σα ρολόι.
Κι αν τα κλείσεις, δε θα ξεφύγεις,
στην οθόνη προβάλλεται αυτό, που θες ν' αποφύγεις.
Το σώμα σου ακόμη σφιγμένο, 
σκληρό σαν πέτρα, ωστόσο 
στο κέντρο του,
νιώθεις μια 
κίνηση 
πρωτόγνωρη.
 
Να το διαχειριστείς;
Δεν ξέρεις.
Δεν θυμάσαι...
πώς λέγεται στη γλώσσα μας το... 
... απύθμενο κλάμα;
Μα μπόρεσε κανείς να παλέψει
με, τους ίδιους του, τους λυγμούς;
 
Κι ύστερα κάποιος 
θα σε πάρει αγκαλιά,
θα μοιραστεί το βάρος, 
Κι εκεί θα θυμηθείς το θεό...
θα ζητάς και θα εύχεσαι
μεσα από χείλη αλμυρά:

"Εσύ, που την έπλασες από το τίποτα, και της έδωσες μορφή,

την επιστρέφεις στη γη, απ' όπου την πήρες,

εκεί που συνάζονται οι αγνοί και οι δίκαιοι, 

για να λάμψουν σαν τ' άστρα!

Να ξεκουράσεις το κορμάκι της,

σε έναν τόπο όλο φως, πράσινο, και δροσιά,

απάλλαξέ την πια, 

να μη σκεφτεί στιγμή πως πονά, πως λυπάται, πως υποφέρει 

εκεί 

που η ζωή δεν στερεύει."

----------------------------------------------

είμαι σίγουρη πως έγινες αστέρι, Σμαράγδα

*το κομμάτι μέσα σε εισαγωγικά είναι μια ελεύθερη διασκευή μου
από την ορθόδοξη επιμνημόσυνη δέηση