τη θάλασσα των παιδικών σου χρόνων *

                                                                                   προσοχή όσο κι αν μοιάζει με Καρυωτάκη 

είναι δικό μου και κατοικεί μόνο σε αυτό το ιστολόγιο, 

δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, παρά μόνο η παραπομπή, 

για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας καλοκαιριάτικα,

και με τις τελευταίες λέξεις θυμήθηκα ξαφνικά 

το σήμα της ALGIDA...

Κι έλεγα, είναι μια βραδιά συνηθισμένη,
πως θα βγω αντίκρυ νά ιδω το βουνό,
με μια σελήνη πάλι να με περιμένει
που της αρέσει όλο να λούζει το νερό...
  

Μα ποιος θα βρέξει τάχα, αυτό που είναι βρεγμένο,

ποιος θα κοιτάξει έναν καθρέφτη μαγικό;

να βρει το πέρασμα εκείνο το κρυμμένο

που βγαίνει ευθύς σ' ένα ακρογιάλι ερημικό;

Κείνο μας έδωσε όλα τα βότσαλά του
και επιπλεύσαμε για πρώτη μας φορά...
κι ύστερα χάθηκε απότομα η θωριά του
γιατί εμείς πάψαμε να είμαστε παιδιά.

Στη θάλασσα των παιδικών μου χρόνων
κοιμούνται νύχτα μέρα στον αφρό
αγγίγματα, ήχοι, γεύσεις, οσμές, εικόνων,
που απ' το γυαλί της φέγγουν να τις δω.

Πιάσε κι εσύ αύριο δυο παιδικά χεράκια
κι οδήγησέ τα στο θαλασσινό νερό
αγκάλιασε μαζί τους, κύματα, ψαράκια,
το φόβο νίκησε, φτιάξε σκαρί γερό,

κι όπως μαζί θα κολυμπάτε αγάλι αγάλι
και πια τα γέλια σας θα ηχούν ζευγαρωτά
να που θα νιώσεις πάλι εκείνο τ' ακρογιάλι
να σ' αγκαλιάζει, κι από πρώτα, πιο σφιχτά.

πηγή εικόνας

 














---------------------------------------------------------------

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...
σ' όσους έχουν το νου τους στα μέρη του blogger και διαβάζουν,
αντί να βουτάνε με ορμή, απάνω κατά πάνω στο καλοκαίρι!!!

εύχομαι να βρείτε την θάλασσα των παιδικών σας χρόνων
την ευχαρίστηση του ανεπιτήδευτου μέσα σας
τη χαρά που μόνο ένα παιδί μπορεί να νιώσει
να θυμηθείτε τι ήταν 
κ να το χαρίσετε απλόχερα στα παιδιά που σας περιτριγυρίζουν
ή τι λέω;
απλά να τα παρατηρήσετε μήπως μάθετε το μυστικό τους.... 


*το κείμενο αυτό γεννήθηκε από προβληματισμούς σχετικά με τις ερημικές παραλίες, 
τις διακοπές με τα παιδιά, τις διακοπές πριν τα παιδιά, το να έχεις ή να μην έχεις παιδιά, 
και άλλα παραμύθια που λέμε μεταξύ μας οι μπλογκοφίλοι για να περνάει η ώρα,
λες και είναι στο χέρι μας ν' αλλάξουμε κάτι από τα γραμμένα 
ή είναι δυνατό ποτέ να μετρήσουμε τα αμέτρητα ( όπως είναι η ευχαρίστηση που δίνουν τα παιδιά σε αντιδιαστολή με την σωματική/ψυχική κούραση ή τις λαχτάρες, που περιέχει το πακέτο )

Σας ασπάζομαι
marron 
;)

μυριολόγι

Κι η ίδια η σκέψη 
ακόμη,
σε κάνει ανήμπορο να σαλέψεις...

Στα μάτια, 
το νιώθεις,
έχει ανέβει όλη η δύναμη.

Κι ας θολώνει το τοπίο,
τα βλέφαρα εξακολουθούν να χτυπούν σα ρολόι.
Κι αν τα κλείσεις, δε θα ξεφύγεις,
στην οθόνη προβάλλεται αυτό, που θες ν' αποφύγεις.
Το σώμα σου ακόμη σφιγμένο, 
σκληρό σαν πέτρα, ωστόσο 
στο κέντρο του,
νιώθεις μια 
κίνηση 
πρωτόγνωρη.
 
Να το διαχειριστείς;
Δεν ξέρεις.
Δεν θυμάσαι...
πώς λέγεται στη γλώσσα μας το... 
... απύθμενο κλάμα;
Μα μπόρεσε κανείς να παλέψει
με, τους ίδιους του, τους λυγμούς;
 
Κι ύστερα κάποιος 
θα σε πάρει αγκαλιά,
θα μοιραστεί το βάρος, 
Κι εκεί θα θυμηθείς το θεό...
θα ζητάς και θα εύχεσαι
μεσα από χείλη αλμυρά:

"Εσύ, που την έπλασες από το τίποτα, και της έδωσες μορφή,

την επιστρέφεις στη γη, απ' όπου την πήρες,

εκεί που συνάζονται οι αγνοί και οι δίκαιοι, 

για να λάμψουν σαν τ' άστρα!

Να ξεκουράσεις το κορμάκι της,

σε έναν τόπο όλο φως, πράσινο, και δροσιά,

απάλλαξέ την πια, 

να μη σκεφτεί στιγμή πως πονά, πως λυπάται, πως υποφέρει 

εκεί 

που η ζωή δεν στερεύει."

----------------------------------------------

είμαι σίγουρη πως έγινες αστέρι, Σμαράγδα

*το κομμάτι μέσα σε εισαγωγικά είναι μια ελεύθερη διασκευή μου
από την ορθόδοξη επιμνημόσυνη δέηση