40 κύματα, και μια νησιωτική πολιτεία

                                                       η δική μου εκδοχή για τις Ψηφιακές γειτονιές

Μπορεί 
να φαίνεται 

ότι απουσιάζω 

τις ημέρες αυτές,

αλλά είμαι πάντα εδώ, 

συνεχίζοντας το ταξίδι μου 

μέσα σε κάθε λογής φουρτούνες

Κι εκεί
που δέρνεσαι
στο πέλαγο, όπως
 ο Πι στη σχεδία του,

αδύναμος κι ανθρώπινος
- κι όλο ρίχνεις μποτίλιες, μηνύματα ψηφιακά-
μέσα σε μια απεραντοσύνη , γεμάτη αλμύρα κι αγωνία,

έρχεται  κάποτε  η  λαμπρή  στιγμή  να  φανούν,  στο  βάθος,   

  β   ο   υ   ν   ά ,      σ    τ    ε    ρ    ι    έ    ς ,      λ   ι   μ   ά   ν   ι   α . 

-------

Αν με ρωτούσες στην αρχή, έτσι ακριβώς θα περιέγραφα το blogging!

Γιατί στη φαντασία μου,  το ιστολόγιο  αυτό  ποτέ  δεν  ήταν  σπίτι,  αλλά  μια  σχεδία με την οποία έπλεα μεσοπέλαγα, ρίχνοντας,  μποτίλια  την μποτίλια, τα μηνύματα. Μια  περιπέτεια  μοναχική,  για  έναν  ναυαγό που  αναζητά  απεγνωσμένα,  μέσα από την  επικοινωνία,  την  ελπίδα  για  τη   ζωή. 40 κύματα λοιπόν, και τι περίεργο, ετούτη είναι η 40η μου ανάρτηση!!!

[Και τι να γράψω; Οδηγίες για ναυτιλομένους ;  

Τι να έχεις λοιπόν, όταν δεν έχεις τίποτα, 
ή όταν τα υλικά αγαθά δεν έχουν καμιά αξία.
Τι να έχεις, τις περισσότερες φορές μέσα σου, για να συνεχίσεις.
Στην ερώτηση " Τι να έχεις;"  θα απαντούν οι αναρτήσεις. 
Και οι τίτλοι τους θα είναι συνήθως λέξεις μεμονωμένες. ]

Στην αρχή κάθε άρθρο ήταν απρόσωπο, ουδέτερο, όσο το δυνατό πιο διαχρονικό.
Μια πιο προσωπική γραφή φανερώθηκε στην ανάρτηση "Κάποιον να σ' αγαπάει".

Η  αγαπημένη μου ανάρτηση , η "μεγάλη καρδιά", που την πάλευα ένα μήνα στο μυαλό μου, μέσα σε ένα τοπίο ακριβώς όπως το περιγράφω, αλλά και ο "θησαυρός" γράφτηκαν με περίσσια συγκίνηση. Το δε (best seller?) ποίημα "Γονείς!!! γεννήθηκε μέσα από τα ζωντανά συναισθήματα που μου προκάλεσε η ανάγνωση του μπλογκ "Για την Ιωάννα". 

Όταν άρχισα να (ξανα)γράφω με τρόπο ποιητικό,

το ιστολόγιο, από σχεδία,  μεταμορφώθηκε σε περιβόλι.

Μα σίγουρα θα αναρωτιέστε 

πώς γίνεται  να βγεις στη στεριά 

και να κάνεις περιβόλι στη αμμουδιά;

Κι όμως έγινε... στην πολυαγαπημένη μου "συνέχεια".

Θέλετε να μάθετε τι ακριβώς συνέβη στη διαδρομή;

Φιλοξενίες, γνωριμιές και ανταμώματα.
Δηλαδή, ό,τι χάνουμε από την χαρά μας 
στον πραγματικό κόσμο, 
το βρίσκουμε στο διαδίκτυο;
Μπορεί.

Την περασμένη Παρασκευή εκπληρώθηκε η ευχή μου, να συναντήσω τις φίλες μου της ομάδας Β15, στην ομιλία του Τομ Χόμπσον που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο στο Γκάζι. 
Το Σάββατο το απόγευμα, τις ξαναείδα στη μεγάλη διοργάνωση "Ψηφιακές Γειτονιές" της πολύ δραστήριας ομάδας των Μικρών Μεγάλων. Τέσσερις από αυτές, είχαν επιλεγεί ως ομιλήτριες για το τέλος: Σοφία, Κατερίνα, Ασπασία, και Γεωργία. 
Είχα μεγάλη λαχτάρα να δω από κοντά κι άλλους bloggers που τους διαβάζω ανελλιπώς , τους αφήνω σχόλια, τους καλημερίζω, τους αφιερώνω, που εντέλει νιώθω κάθε τους στιγμή σαν δική μου. Συνάντησα από κοντά τη δυναμική Άσπα, τον φιλικότατο Χρήστο, την εμπνευστική Κατερίνα, τη δημιουργική και ετοιμόλογη Λίτσα, την αστείρευτη Τζωρτζίνα, την ολοζώντανη Σοφία Αθανασιάδου, τη χιουμορίστα Bebis Thoughts, την τρυφερή Ειρήνη, τη δραστήρια Pollyanna's Days, τη χαμογελαστή Φλώρα, και τη ήρεμη Newagemama...

Τι είναι οι Ψηφιακές Γειτονιές για την περιπλάνησή μου;

Δεν είναι συνοικίες 

που μπορείς να επιλέξεις να τις κατοικήσεις. 

Ούτε και ρούγες, 

όπου συναντάς τους γείτονες για κουβέντα, 

όπως είπαν η Στέλλα Τσάλα κι ο Κωνσταντίνος Κοκκορογιάννης στην υπέροχη παρουσίασή τους.

Είναι μια 

αριστοτεχνική Πολιτεία χτισμένη πάνω σε μυριάδες νησάκια, 

που χωρίζονται με κανάλια κι ενώνονται με πανέμορφα τοξωτά γεφυράκια.

Μια ψηφιακή Βενετία, εξίσου ρομαντική, με ιστορίες να διηγηθεί, γεμάτη ζωή και βουητό από τους επισκέπτες, που σε προκαλεί να την ονειρευτείς, να την επιθυμήσεις, και να... την περπατήσεις.

Guido Borelli, Venezia in Roza, έπειτα από επεξεργασία μου

 Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά για την επίσκεψη.
Τα σχόλιά σας με τιμούν ιδιαιτέρως.