 |
| πηγή εικόνας |
Είχα την ατυχία να βρεθώ σε μέρη
όπου οι δάσκαλοι δεν αγκαλιάζουν,
αλλά χαϊδεύουν τακτικά το μανίκι που κρύβει το ρολόι,
που λύνουν πρόσκαιρα τις διαφορές
μέσα στην τάξη
στην αυλή
ή στο γραφείο
χωρίς να ανακουφίσουν,
κι ύστερα χάνονται στο καπνιστήριο,
να μην τους βρούνε τα παιδιά
που έχουν ταιριάξει τέλεια
με διευθυντές
το ίδιο καριερίστες-
-παράπονα δε δέχονται ν' ακούσουνε από κανένα
μαθητή,
συνάδελφο,
ή γονιό
αλλά συνάμα τους αρέσουν οι φαμφάρες
και άλλες λέξεις από φι
όπως η "φήμη του σχολείου".
-----------
Αν κάποιος από σας,
τους συναντήσει
και με κόπο προσπαθήσει
να αποδείξει
ότι δεν είναι ελέφαντας
έχοντας
φοιτήσει,
ή εργαστεί,
ή εμπιστευτεί σ' αυτούς ό,τι έχει πιο πολύτιμο
θα πάρει χρόνο
να διορθώσει τη ζημιά.
--------
Το σχολείο δεν είναι καψόνι
αλίμονο στο σχολικό περιβάλλον
που καλλιεργεί σκόπιμα
τον τύπο του ελληνάρα
---------------------------------------------------------------------------------------
Έχω να καταθέσω πως με τις τελευταίες εξελίξεις,
βλέπω ένα σχολείο να βαδίζει πίσω ολοταχώς.
Υπομονή σε όλους τους εμπλεκόμενους,
μακάρι η χώρα να βγει από την κρίση...
Δεν ξέρω πόσο μας αφορά το "πριγκιπόπουλο", ή περισσότερο το "παιδί φασίστας",
και πόσο φιλελεύθερες είναι οι αλλαγές που προωθεί το υπουργείο,
που αποφασίζει και διατάζει, για ότι μας κρατάει ζωντανούς τόσους αιώνες,
την ποιότητα της σκέψης μας, το ήθος μας, και γιατί όχι, τα έθιμα και τη θεοσέβειά μας.
Με ένα από τα σχολεία που δούλεψα φέτος,
αξιωθήκαμε να δούμε το Καπλάνι της Βιτρίνας,
όπου περιέγραφε ένα κακό σχολείο και τις οργανώσεις της εποχής.
Και είδα ομοιότητες με το σήμερα.
Και πώς το σχολείο, μας τσακίζει τα όνειρα και τα καπλάνια.
Κι ύστερα θυμήθηκα αποσπάσματα από μια γλυκειά ταινία, τη "Χορωδία του Χαρίτωνα",
που μιλούσε για άλλη μια λογοκρισία ονείρων...
Σας αφήνω να απολαύσετε το παρακάτω βίντεο
Υ.Γ.
ανάρτηση αφιερωμένη στην Μαμά για σπίτι, και στον Ονειρόκοσμο που με τσίγκλησαν λιγουλάκι....
Σας ασπάζομαι
marron ;)
