H διδασκαλία είναι, καθαρά, επιλογή μου.
Έχω αφήσει, κατά πολύ, πίσω τις τέχνες
που επίσης αγαπώ, για να διδάσκω.
Μάλλον επειδή λατρεύω να συνομιλώ με αυτούς τους μικροσκοπικούς ανθρώπους,
που ολοένα, με εντυπωσιάζουν
με τη σοφία και την αφοπλιστική αμεσότητά τους.
 |
| Jan Von Holleben |
Να δουλεύεις ένα παιδί, είναι παράδεισος.
Να διδάσκεις μια ομάδα παιδιών, είναι το σύνηθες.
Όμως η δική μου πραγματικότητα είναι περίπου 528 παιδιά το χρόνο.
(24 τμήματα, από 22 παιδιά, το καθένα κατά μέσο όρο)
Ο χρόνος μου;
45 ολόκληρα λεπτά την εβδομάδα μόνο, για κάθε ένα από αυτά τα τμήματα.
Το ένα τρίτο ξοδεύεται σε
απλή συζήτηση,
διαιτησία,
νουθεσία,
και δε λείπουν οι αγκαλιές.
Το υπόλοιπο είναι δράση και μυαλά που παίρνουν φωτιά.
Κι ανταγωνισμός για το ποιος θα παρουσιάσει πρώτος.
Τι συμβαίνει όμως αν ... κάποιες φορές η συνταγή δεν πετυχαίνει;
Κι όταν έρθει μια μέρα της εβδομάδας, που ένα τμήμα γίνεται βραχνάς;
... που σε μπερδεύει, σε συγχύζει, σε κουράζει, και σε πεισμώνει;
(όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!)
- Μα γιατί να πετυχαίνει το μάθημα μου σε άλλες τάξεις και όχι σ' αυτή;
 |
| Πηγή Εικόνας |
Το συζήτησα με αγαπημένους
και μου πρότειναν την εύκολη λύση:
Να μπαίνω, να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ καλύτερα, και μέχρις εκεί.
Αντί γι' αυτό είπα να το παλέψω.
Παλαιότερα, είχα μια Β Δημοτικού, σε παρόμοια κατάσταση,
και αφού είχα κάνει μια έρευνα,
είχα διαπιστώσει, ότι η δασκάλα τους,
για δικούς της προσωπικούς λόγους παραίτησης,
είχε τα παιδιά χύμα.
Τα άφηνε να σηκώνονται, να μιλάνε,
κι όσο μπορούν, παράλληλα,
να κάνουν και τις ασκήσεις τους,
που ήταν πολλές και δεσμευτικές για τη συνοχή του μαθήματος,
αλλά όχι και του τμήματος.
Έπρεπε να πει το οτιδήποτε, γύρω στις 8 φορές, για να γίνει κατανοητή.
"Αυτό μάλλον, συμβαίνει και σε τούτο το σχολείο", σκέφτηκα.
Τα παιδιά έχουν μια ρουτίνα με το δάσκαλο,
και οτιδήποτε δε μοιάζει με αυτό,
δεν μπορεί να λειτουργήσει.
------------
Τι σκέφτηκα να κάνω;
Σε ένα κενό μου, ζήτησα από το δάσκαλο του φετινού "δύσκολου" τμήματος,
να παρακολουθήσω για μια ώρα, να δω τι σόι μάθημα τους κάνει.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα. Το θεώρησε τιμή του.
Έτσι λοιπόν ξεκινάω στο κενό μου, να παρακολουθήσω το μάθημα του δασκάλου...
Μπαίνω μέσα, ο δάσκαλος με καλωσορίζει. Τα παιδιά εκπλήσσονται!
Μου φέρνουν καρέκλα, κάθομαι ανάμεσα στα παιδιά, όχι πολύ πίσω.
Κι έρχεται η δική μου έκπληξη. Τους βλέπω όλους σούζα.
Ο δάσκαλος δεν άφηνε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω.
Έφερνε δικό του υλικό. Δεν χρησιμοποιούσε καν τα σχολικά βιβλία.
Κλασσική λογοτεχνία, θέατρο, λαογραφία.
Τα παιδιά λάτρευαν το δάσκαλο, όχι μόνο για τη γνώση που τους προσέφερε,
αλλά και για την ελευθερία που τους έδινε,
να απαντήσουν όλες τις δημιουργικές ερωτήσεις του.
[Ο δάσκαλος αυτός, να σημειώσουμε, ότι είχε ο ίδιος οχτώ δικά του παιδιά στο σπίτι.]
 |
| Πηγή εικόνας |
Ένιωσα ξάφνου το δικό μου μάθημα να υστερεί.
Αυτά τα τόσο καλοδιαλεγμένα μου θέματα, δεν χωρούσαν σε αυτή την τάξη.
Τα παιδιά αυτά δεν ήταν "χύμα", το αντίθετο μάλιστα.
Ήταν παιδιά χορτασμένα.
Και ότι κι αν εγώ προσπαθούσα να τους προσφέρω, απλά...
αρνούνταν ευγενικά, εμμένοντας στις συνήθειές τους.
-----------------------
Τι είναι στ' αλήθεια αυτό που θέλουν τα παιδιά,
από το σχολείο, από το δάσκαλο και -γιατί όχι - από το γονιό;
Τα παιδιά θέλουν να τους μιλάς σε τόνους τραγουδιστούς.
Θέλουν να τους χαμογελάς.
Να τα προλαβαίνεις.
Να τα ενθαρρύνεις.
Να τα ακούς.
Να νιώθουν ασφάλεια.
Να τα εμπνέεις.
Να βλέπουν ορίζοντες ανοιχτούς.
Να τα οδηγείς, κι όχι να τα αφήνεις στην τύχη τους.
Να τους δίνεις ευκαιρίες να δημιουργούν,
Να τα μαθαίνεις να συνεργάζονται,
Να τα σέβεσαι, και να σέβονται κι αυτά τα όριά σου.
Να βλέπουν ένα όμορφο περιβάλλον κι
όλους όσους εκτιμούν, να συνεργάζονται.
---------------------
Δάσκαλοι όλων των ειδών, ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους...
Έχουμε να κάνουμε με μικρά ανθρώπινα πλάσματα,
που βάλλονται από παντού,
κι εφόσον στο σχολείο ζουν τη μισή τους ζωή,
κι εμείς μαζί τους,
είναι στο χέρι μας να την κάνουμε τουλάχιστον... υποδειγματική!
-----------------------------------
Να έχετε μια καλή εβδομάδα!
σας ασπάζομαι,
marron ;)
