Tον είχα αγκαλιά, στ' όνειρο.
Τον ταχτάριζα… Γελούσαμε!
Τονε χόρευα!
Αυτή η ζάλη.
Αυτή η ζάλη.
Η αγκαλιά
που κάνεις στο παιδί σου.
Ξύπνησα μ’ ένα χαμόγελο τόσο! Και χόρτασα κι ύπνο!
Ξύπνησα μ’ ένα χαμόγελο τόσο! Και χόρτασα κι ύπνο!
Κι ας σηκώθηκα με
τους κοκόρους.
Άνοιξα το παράθυρο να μπει ο αέρας,
Άνοιξα το παράθυρο να μπει ο αέρας,
τυλίχτηκα
ασυναίσθητα.
Είναι δυο μέρες που
‘χει έρθει απ' την πρωτεύουσα.
Δε λέει πολλά το παιδί μου. Κάτι το βαραίνει.
Θέλω να πάω κοντά του, να του πιάσω τα χέρια,
Δε λέει πολλά το παιδί μου. Κάτι το βαραίνει.
Θέλω να πάω κοντά του, να του πιάσω τα χέρια,
αλλά διστάζω.
Εκείνος, να έρθει, να μου ανοίξει την καρδούλα του.
Εκείνος, να έρθει, να μου ανοίξει την καρδούλα του.
Κι εγώ τότες, να
του χαϊδέψω τα μαλλιά.
" Όφου, δεν πειράζει. Μη σκας αγόρι μου. Εσύ να είσαι καλά, κι όλα τ' άλλα γίνονται..."
Αυτό να του πω, να χαμογελάσει και να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή.
" Όφου, δεν πειράζει. Μη σκας αγόρι μου. Εσύ να είσαι καλά, κι όλα τ' άλλα γίνονται..."
Αυτό να του πω, να χαμογελάσει και να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή.
Ήχος όπλου ακούστηκε, δυνατός.
Ποιος στην ευχή!
Μες στο ξημέρωμα;
Θα μου ξυπνήσει το
παιδί!
Βγαίνω έξω. Κοιτάζω απέναντι. Ψυχή.
Βγαίνω έξω. Κοιτάζω απέναντι. Ψυχή.
Πάω στην αποθήκη.
Εκεί τον είδα…
Εκεί τον είδα…
Αυτουδά είχε
ξαπλωθεί…
Σαν το μαγνήτη, ρίχτηκα πάνω του.
Σαν το πουκάμισο, κατάσαρκα, τον έσφιγγα.
Σαν το μαγνήτη, ρίχτηκα πάνω του.
Σαν το πουκάμισο, κατάσαρκα, τον έσφιγγα.
Με μια παράφορη αφοσίωση,
για ώρες τον βαστούσα.
Να τον κρατήσω στη
γη, μην μου πετάξει…
Τίποτε δεν έκανα,
ώσπου νύχτωσε.
Στ’ αλήθεια,
τίποτε. Μόνο που δάκρυζα,
κι είχαμε φτιάξει
οι δυο μας μια λίμνη πορφυρή.
Τίποτε άλλο. Στ’
ορκίζομαι. Ούτε μιλιά.
Που να βρω δύναμη
να σηκωθώ, να φωνάξω.
Αφού δεν ήμουν εγώ.
Τον γιο είχε βρει η
τουφεκιά,
μα, λες κι
είχε πάρει τη μάνα,
κι είχε σωριάσει
στη θέση της … ένα τσουβάλι.
Τον είχα αγκαλιά.
Αυτή η ζάλη. Η
αγκαλιά που κάνεις στο παιδί σου.
“Pieta,” Μιχαήλ Άγγελος Μπουοναρότι 1499. Institute Images Online, accessed September 28, 2013, http://westerncivimages.com/items/show/2998. |
-----------------------------------------------------
Ετεροχρονισμένα, και περιμένοντας τα αποτελέσματα της
ψηφοφορίας των αναγνωστών για το 1ο παιχνίδι των λέξεων του 2ου κύκλου, που
έληξε σήμερα, δημοσιεύω το παραπάνω κείμενό μου, όπου με κόκκινο φαίνονται οι
προαπαιτούμενες λέξεις...
Αφού το έγραψα δεν μπορούσα να βρω πιο ταιριαστό τίτλο από
αυτόν, καθώς μου θύμησε έντονα αυτόν τον τύπο έργων (Πιετά) που εικονίζουν την
Παναγία μετά την αποκαθήλωση.
Έστειλα το κείμενο στη Φλώρα, στις 17 του
Σεπτέμβρη.
Μία μέρα μετά έγινε το κακό στο Κερατσίνι. Ήταν
συνταρακτικό. Η φωτογραφία που δίχασε την κοινή γνώμη, εκείνη που φιγουράρισε
στο πρωτοσέλιδο εφημερίδας, ήταν περίπου αυτό το σύμπλεγμα. Η εικόνα μιας
γυναίκας με το άψυχο σώμα ενός άνδρα στην αγκαλιά.
Υπόσχομαι, η επόμενη ανάρτηση είναι άκρως ανάλαφρη και θα περιέχει κι ένα βραβείο.