Σελίδες

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

"γνῶθι σαὐτόν, μηδέν ἄγαν" (11)

                                           
     Είναι πολύ παλιά.
     Αρχαία.
     Θεωρούνται ρητά, πια.
     Δύσκολο να βρεις,
     στον κόσμο ολόκληρο,
     κάποιον,
     που να μην τα έχει - έστω - ακούσει.
   

     Δύο ξεχωριστά ζεύγη λέξεων.
     Προσφερόμενα, αντί για δώρα... υλικά,
     στο θεό των Δελφών.
     Ένα από το Χείλωνα κι ένα από το Σόλωνα.
    

     Θα μου άρεσε να ήταν ενωμένα. Να εννοούν, δηλαδή:
    
     Να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τίποτα περισσότερο.  




    Πριν κάνεις οτιδήποτε,
    δοκίμασε να γνωρίσεις τον εαυτό σου.
    Αυτό που στ' αλήθεια είσαι, κανείς άλλος δεν ξέρει.
    Κανείς... τι λαχταρά η καρδούλα σου.
    Κι αυτό που χρόνια σμιλεύεις μέσα σου,
    μια μέρα, αργά ή γρήγορα,
    θα πρέπει, επιτέλους,
    ν' αναμετρηθεί με το φως.    



    ------------------------------------------------------------------------------------------------





     Κατ' απαίτησιν δύο αγαπημένων και εξίσου "έξω καρδιά" φιλενάδων μου
    της Νάσιας και της Δήμητρας ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση.
    Η αφορμή το παιχνίδι 11.

    Όποιος θέλει ας παραλάβει το βραβείο!
    
    Για να δοκιμάσουμε να απαντήσουμε στις παρακάτω 11 ερωτήσεις αυτογνωσίας (πηγή):

  1. Τι θέλω από τη ζωή μου;
      Από τη ζωή μου θέλω να έχει ρυθμό, και να μου δίνει χαρές και συγκινήσεις.

  2. Ποια είναι τα δυνατά μου σημεία;
      Νομίζω πως είναι η θετική ματιά, και το πείσμα μου, να βουτάω απάνω καταπάνω στα δύσκολα.

  3. Ποιες είναι οι αδυναμίες μου;
      Οι άνθρωποι που αγαπώ, και ορισμένες φορές ο φόβος της αποτυχίας.

  4. Τι με κινητοποιεί και μου δίνει χαρά;
      Η φαντασία, η τέχνη, μια εργασία που θα μου αναθέσουν, η εμπιστοσύνη που θα μου δείξουν.
        Το να βλέπω αυτά που έσπειρα να ανθίζουν, και χωρίς εμένα.

  5. Τι θέλω να αλλάξω στον εαυτό μου και στη ζωή μου.
      Θέλω να είμαι και να φαίνομαι. Να μη δέχομαι επάνω μου καμιά ταμπέλα.
      Στη ζωή μου θέλω περισσότερη τρυφερότητα, με τσακίζουν τα πρέπει.
   
   6.  Τι έχω πετύχει ως τώρα;
      Έχω πετύχει να ανακαλύψω αρκετά από αυτά που μπορώ να καταφέρω.
      Πιστεύω πως οι δυνατότητες όλων μας, είναι ανεξάντλητες, 
      και δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας φρενάρει.

   7. Πώς συνδέομαι με τους άλλους ανθρώπους;
      Στις φιλίες μου και στις σχέσεις μου είμαι απόλυτη.
      Δίνω, και θέλω να παίρνω κατανόηση, ενδιαφέρον και (γιατί όχι;) σεβασμό και θαυμασμό.
      Αν ο άλλος δεν.... , πιο καλή η μοναξιά.

   8. Τι με εμποδίζει να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες και τους στόχους μου;
       Ουσιαστικά κανείς και τίποτα.
        Κανείς καλός δε χάνεται και
        κάπου, κάπως, κάποτε, 
        θα βρεθούμε στα χνάρια των στόχων και των επιθυμιών μας.

   9. Πώς χρειάζομαι να βελτιωθώ ως άνθρωπος;
      Υπάρχουν θέλω να πιστεύω πάντα περιθώρια βελτίωσης.
      Στη δε, εξωτερική εμφάνιση, άπειρα.
      Εσωτερικά, τώρα, πρέπει να βρω τη μαγική φόρμουλα που να διαλύει:
      την αδράνεια, την κόπωση, την απογοήτευση και ένα σωρό άλλα που μας τρώνε τη ζωή....
    

   10. Ποιες αξίες έχω;
       Έχω πάρα πολλές. Ουκ έστιν αριθμός. Μερικές από αυτές τις έχω ήδη αναλύσει στο ιστολόγιο!!
    

   11.Οι φόβοι μου και πώς τους αξιολογώ:
       Είναι αρκετοί από δαύτους. Άλλοτε τους νικώ. Άλλοτε με νικούν. Αλλά ποτέ δεν τα παρατάω.
  
  
   

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

ανταμώματα



Το απόγευμα αυτό
ήταν σίγουρα δώρο.

Ανήκε σε μας,
και σε μια  Κυριακή,
με ήλιο λαμπρό,
μες στο χειμώνα.

Υπήρξαν στιγμές που δείλιασα,
καθώς ετοιμαζόμουν,
εκεί που βαφόμουν,
εκεί που είχα χωθεί κι έψαχνα στην ντουλάπα.

- Με περιμένουν; αναρωτήθηκα.
  Εμένα; Στ' αλήθεια εμένα;
Είναι, βλέπεις, που
δεν είχα δηλώσει ότι, στα σίγουρα, θα πάω.

- Θα τό 'θελα. Μπορεί. Ίσως. Αν τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω.
(...κι άλλα τέτοια μεσοβέζικα καμώματα)

Μια βόλτα είναι. Γιατί όχι;
Μια ανέμελη συνάντηση.

Δεν είχαμε ξαναειδωθεί,
Πώς θα γνωρίζαμε η μία την άλλη;
Είχε προταθεί, να έχουμε στο πέτο,
τα ονόματά μας, σε μια κονκάρδα.
Κουβέντα πώς θα ανοίγαμε;

Ντύθηκα καφέ - πράσινο,
τα χρώματα του φόντου μου,
πήρα ταξί, να μην αργήσω υπερβολικά.
Προορισμός, γνωστή καφετέρια στο Θησείο,
απέναντι από το βράχο της Ακρόπολης.

Μόνο όταν είχα φθάσει,
όταν ήμουν σε απόσταση αναπνοής από τις φίλες μου,
αναλογίστηκα τη σημασία αυτής της συνάντησης.
Αγνοούσα τα πρόσωπά τους, κι εκείνες το δικό μου.
Ξέραμε όμως περισσότερα, και πιο ουσιαστικά.

Στο βάθος της αίθουσας,
ήταν η παρέα μου.
Χαιρέτησα με ενθουσιασμό και είπα το όνομά μου.
Η Γεωργία και η Δήμητρα που με έψαχναν και τις έψαχνα,
ήταν οι άγκυρές μου.

Ούτε μια στιγμή αμηχανίας, από κει κι έπειτα.
Τα μάτια μας, τα αυτιά μας ήταν ανοιχτά.
Δεν ήταν περιέργεια,
ήταν ενδιαφέρον.
Ήταν θαύμα σωστό.
Η Βέρα κατόρθωσε το ακατόρθωτο.
Μας είχε ενώσει κάτω από την ίδια στέγη.

Οι λέξεις ήταν που μας είχαν φέρει κοντά.
Ε, και;
Δεν ακούγαμε πια,  μόνο,  λέξεις.
Δε διαβάζαμε, μόνο, τη γλώσσα του σώματος,
Κοιτούσαμε η μια  μ έ σ α  στην άλλη.
 

------------------------------------------------
"Σαν συνάντηση παλιών συμμαθητριών"
δε θυμάμαι ποια, απ' όλες, το είπε.
Έτσι και καλύτερα, λέω εγώ...

Ένα πρόχειρο γκράφιτι από μένα για τις συμμαθήτριες... 



Μια φωτό για του λόγου το αληθές...



και τα μονοπάτια για τα ιστολόγια των κοριτσιών:
Μαρία  http://parentsland-gr.blogspot.gr
Κατερίνα - www.positive-thinking-greeceblogspot.gr
Ασπασία   http://my-lovable-baby.blogspot.gr/
Μαρία   http://megalono-megaloneis-megalonei.blogspot.gr/
Σίνα  http://eimaipaidi.blogspot.gr/
Δήμητρα  For my friends   http://dimitranik.blogspot.gr/
Γιάννα -  http://blogoliciouseditoriolista.blogspot.gr/
Γεωργία  - 4 Seasons - http://geolamp.blogspot.gr/
Βέρα  www.owlmommy.blogspot.gr
Κάλλη  http://anthomeli.blogspot.gr/

Σοφία - http://shareyourlikes.wordpress.com/




Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

δεύτερη φωνή



Έχουμε μια συζήτηση τον τελευταίο καιρό στο γραφείο, 
για τους συνειρμούς, 
για τη μαγεία των διαδρομών που διανύει ταχύτατα το ανθρώπινο μυαλό.




Το μεσημέρι, καθώς έπλενα τα πιάτα,
άκουσα στην εκπομπή "Ραδιο-πειρατές" του Δευτέρου 
τα παρακάτω λόγια :


"Πήρα τη στράτα
 κι έρχομαι...
 μες στη βροχή
 και βρέχομαι
                            στα σκαλοπάτια σου
                            εγώ
                            σφυρίζω
                                           άνοιξε μέσα για να μπω
 και στρώσε μου να κοιμηθώ.

 Να με στεγνώσεις με φιλιά
 μες στη θερμή σου αγκαλιά
                             και μη μ' αφήσεις πια
                             να ξαναφύγω
 κοντά σου
 πάρε
 με
 να ρθώ
                     και στρώσε μου να κοιμηθώ

                     και έχεις το λόγο μου
 γλυκιά μου αγάπη
                     στιγμή δεν θα σ' απαρνηθώ
 και στρώσε μου να κοιμηθώ"


 Τραγουδούσα κι εγώ στην κουζίνα μου,
 τραγουδούσε ο Τσιτσάνης που δε ζει τώρα να βγάλει χορούς, να σπάνε τα κορμιά,
 και μαζί του ο Νταλάρας, ο τόσο πολυπρόσωπος, τόσο εκστασιασμένος
 τα λόγια της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου, μιας γυναίκας διαχρονικής...

Η εκτέλεση είναι αυτή ακριβώς αυτή...



Κι ένιωθα τις φωνές  του τραγουδιού
να μπλέκονται γλυκά,
να 'ναι συνοδοιπόροι:
πρώτη και δεύτερη φωνή,
με σεβασμό,
με τάξη,
και θυμήθηκα

τα λόγια του Stathis, στα σχόλια της προηγούμενης μου ανάρτησης:
"Το θέμα είναι σε όλη τη διαδρομή σου να έχεις πάντα κάποιον να μοιραστείς τις στιγμές. Φίλος, φίλη, ερωτικός σύντροφος, αδερφός ή όποιο κι αν είναι το όνομά του." 


Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να 'ναι μόνος.
Μόνος μπορείς λίγο,
προσωρινά, 
ίσως στο μεταβατικό στάδιο,

με μια δεύτερη φωνή
τόσο το τραγούδι, 
όσο κι η ζωή, με τους τρελούς ρυθμούς της,
αντέχεται πιο εύκολα.

Καλό Σαββατοκύριακο

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

...μετάφραση...



Όλοι μας οι συλλογισμοί για το καθετί,
είναι μια... ερμηνεία. 
Οκ;
Λέγεται και, κοσμοαντίληψη. 
Θες αλλιώς;
Ο φακός 
το πρίσμα,
...το καλειδοσκ  ό  π  ι  ο ... 
απ' όπου κοιτάμε όσα μας περιβάλλουν. 
Ξέρω τι θα πεις.
Μετρά κι ο εξωτερικός παράγοντας:
Ό,τι μαθαίνουμε / βλέπουμε / νιώθουμε μας επηρεάζει, σε καθημερινή βάση.
Πάσο.

Όταν πάει κάτι στραβά συνεχίζουμε; 
Συνεχίζουμε;
Τσου. Πατάμε φρένο. Είναι στο πόδι μας, στο χέρι μας, what ever. 

Όλοι, (κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι!)
κατά καιρούς, έχουμε υπάρξει χαμένοι.
Ακόμα και μες στα πιστεύω μας.
Σε μια εφηβεία, σε ένα κόμμα, σε μια θρησκεία, σε μια σχέση. 
Τι μας έκανε να γυρίσουμε πίσω;
Να ξυπνήσουμε από το λήθαργό μας;
Ίσως... το πλήρωμα του χρόνου.
Ίσως... ένας άνθρωπος που μας έβγαλε στην επιφάνεια.
Και πήραμε ανάσα. 
Κι είμαστε εδώ. 
Τυχεροί (στην ατυχία μας).

ΠΑΝΤΑ γυρίζω να κοιτάξω πίσω.
Υπάρχουν πολλοί που πήγαν στράφι.
Παιδιά που όπως λέγαμε, "είχαν τα πάντα". 
Που "παρασύρθηκαν" σε λάθος μονοπάτι.

Για στάσου... τώρα που το σκέφτομαι...
Μπορεί και να μην είναι μόνο, παιδιά.
Μπορεί να είναι το λάθος, αποκλειστικά, δικό τους.
Αυτό δεν ακυρώνει το αποτέλεσμα.

Οι ουσίες είναι το ένα σκέλος.
Το άλλο είναι εθισμοί. 
Ποικίλοι εθισμοί, 
- μην πας μακριά: διαδίκτυο, φαΐ...-
και εμμονές,
- και πάθη ερωτικά, το γελάς;-
κάτι που νιώθεις να σε ξεπερνά 
κι όλο το επαναλαμβάνεις μέχρι 
... να μη μείνει...  τ  ί  π  ο  τ  α.

                                                 ----------------------------

Μου είχε πει μια φορά μια "φίλη", πολύ φιλόδοξη,
που κοίταγε πάντα τη δουλειά της 
και κατόρθωνε να πάρει αυτό που ήθελε από τον καθένα: 

"Δεν μπορείς να σώσεις εσύ τον κόσμο. Δεν είσαι η Μητέρα Τερέζα."

("Τι βλαμμένη!" Σκέφτηκα τότε." Τι σκύλα!")

Τι βλακώδες, από μέρους μου!
Σκέφτομαι σήμερα.
Τι είναι αυτό που με ενόχλησε στ' αλήθεια;
Δυο φράσεις που ξεκινάνε από το δεν. 
Άμα το βγάλω, αυτό το απαίσιο δεν, 
μένουμε
Εγώ, ο κόσμος, και η Μητέρα Τερέζα!!

"Ξεκόλλα!" 
Έπρεπε να της είχα πει.
"Ξεκόλλα!
"ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι κάτι κάνεις, κι εσύ...
Το θέμα δεν είναι να φύγεις από το πατρικό,
και να μην ξυπνάς τις Κυριακές για εκκλησία.
  Το θέμα δεν είναι να βρεις μια "γαμάτη" δουλειά.
  Το θέμα δεν είναι να φορέσεις κατάσαρκα όλα τα ρούχα και τους ανθρώπους 
που θα μπανίσεις.
  Και φυσικά.... ούτε είναι υποχρεωτικό να διαιωνίσεις το είδος σου. "

                                                  -----------------------------

Γι' αυτούς που είναι ακόμα εκεί,
νιώθω αυτή τη στιγμή 
πως γράφω σ' ένα χαρτόνι, (από τις κούτες νουνού τις παλιές,)
μ' ένα στυλό, περνώντας τα γράμματα από πάνω πολλές φορές
τους το κολλάω λοιπόν, στο τζάμι τους επάνω
αφού δε με ακούνε ,
αφού δε με βλέπουν που γνέφω, σχεδόν χτυπιέμαι...

" ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ."

Ποιος -στα κομμάτια!-
νομίζεις ότι γράφει το βιβλίο της ζωής σου
και τι πιστεύεις ότι θέλει να σου πει μ' αυτό;
Μην προσπαθείς να γίνεις οτιδήποτε

Τι δεν καταλαβαίνεις;
Γιατί δεν κάνεις 
τελοσπάντων 
μια δική σου... μετάφραση;


------------------------------------------
όποιος  ψάχνει βρίσκει εικόνα: στο google "μήνυμα σε χαρτόνι"
http://old-boy.blogspot.gr/2008/11/blog-post.html