οργυτοκίνη

Μάθημα Χημείας

Ωκυτοκίνη ονομάζεται. Ή αλλιώς, ορμόνη της αγάπης. 

*

                         Εκκρίνεται στον εγκέφαλο και των δύο φύλων, και είναι 

η ουσία που μας δένει με τα "αντικείμενα  της  στοργής", το σύντροφο και τα παιδιά μας. Εκείνη που μας ενθαρρύνει να χαμογελάμε στο χαμόγελο τους, να αγκαλιάζουμε, να νανουρίζουμε, να κάνουμε όνειρα. Η θαυμαστή εκείνη δύναμη που κάνει μια γυναίκα, να πλημμυρίζει γάλα, μόλις ακούσει τη φωνή του βρέφους, ή τα τρυφερά λόγια του αγαπημένου.

Δεν πρόκειται για το λεγόμενο μητρικό ένστικτο, την προδιάθεση κάθε θηλαστικού να προστατεύει τα βρέφη. Για μένα, αφορά, την ουσία που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος, αυτό που θα λέγαμε "ευαισθησία" ή "ανθρωπιά", το να αγκαλιάζεις την ανάγκη του άλλου, να εμπιστεύεσαι και να συμπαρίστασαι. 

Πιστεύω όμως πως μόλις μια γυναίκα γίνει μάνα, βλέπει όλα αυτά που ούτε υποπτευόταν, στις αληθινές τους διαστάσεις. Δικαίως θα αναρωτηθεί γιατί τη θεωρούσαν μια ζωή το "αδύναμο φύλο". Πόση δύναμη πρέπει να κρύβει μέσα της για να ανταπεξέλθει στον πολυεπίπεδο ρόλο της ! Λένε, πως είναι φτιαγμένη γι’ αυτές τις καταστάσεις, πως "έχει την ικανότητα να φροντίζει". Να φροντίζει τα παιδιά της και όλα τα υπόλοιπα. Το σύντροφο. Τους ξένους - με την έννοια της φιλοξενίας, του κεράσματος. Τους γονείς και των δύο. Ακόμη και οι ζητιάνοι το εκμεταλλεύονται και την πιέζουν περισσότερο, σε κάθε γωνία, σε κάθε φωτεινό σηματοδότη. Ως εδώ υπέροχα.

                                         

                                             Μάθημα Φυσικής

                            Η δράση έχει και την ανάλογη αντίδραση. 

Η ανθρώπινη αντοχή έχει και τα όριά της. Ακόμη κι όταν λέμε, πως κάποιος είναι βράχος ακλόνητος, δεν περιγράφουμε κάτι αληθινό.  Ο άνθρωπος, αυτό το πάνοπλο πλάσμα, άνδρας, γυναίκα, κι ακόμα παραπάνω αν είναι γονιός, να "λυγίζει" πολλές φορές για τους αγαπημένους. Ακόμη και η γυναίκα που είναι φτιαγμένη για τη γέννα, δεν είναι από πέτρα. Το χρέος της φροντίδας, άλλοτε το νιώθει , κι άλλοτε δεν "της βγαίνει"**. Κάποιες φορές απλώς "βάζει τα δυνατά της". Η ζωή της είναι γεμάτη αγωνίες. 

Κι ύστερα είναι και το άδικο, ή αλλιώς το ατύχημα. Τυχαίνει μια συγκυρία, ένα χέρι ανθρώπινο, ένα ανθρωποκίνητο... πληγώνει τους ανθρώπους  της λιγάκι, ή περισσότερο, ή και κάποτε ακόμα πιο βαθιά, ώστε να τους χάνει απ' τα μάτια της... Χωρισμοί, πάντοτε αναπάντεχοι στην εμφάνισή τους. Σαν να παύουν οι μαγνήτες να έλκουν, σαν να αλλάζει η πολικότητα. Κόβονται οι δεσμοί, και η αγκαλιά... αδειάζει:

- Αδειάζει η αγκαλιά; Κι η ωκυτοκίνη τι γίνεται, μαμά; Στερεύει;

- Δε στερεύει... Αλλάζει, σαν την ενέργεια (φυσική κάνουμε, μην το ξεχνάμε)... συνεχίζει να ξεχειλίζει... πρέπει να ξεχειλίζει...

- Αφού αλλάζει, με τι μοιάζει; 
 

- Μοιάζει με Οργή.

                    αφιερωμένο στο μπλογκ mamades sto dromo, για τη χτεσινή επικαιρότητα.

Υ.Γ. Πόσο απέχει η Οργή απ' τη Στοργή; 
Δύο γράμματα.                                            

-----------------------------------------------------------------------------------------

* ειδώλιο σταυρόσχημο, © Ίδρυμα Ν.Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Συλλογή Θ.Ν. Ζιντίλη, αρ. 668 αντιγράφω την περιγραφή :  

"Ο συγκεκριμένος τύπος "διπλών" ειδωλίων είναι εξαιρετικά σπάνιος στην Κύπρο και θεωρείται ότι αναπαριστά μητέρα και παιδί, ζευγάρι σε στιγμή ερωτικής συνεύρεσης ή ίσως ακόμη ότι αποτελεί ένα είδος φυλαχτού με μαγικές ιδιότητες, ενδεικτικού της επιθυμίας για την απόκτηση διδύμων. Αυτού του είδους τα ειδώλιο ήταν συνήθως μικρού μεγέθους και κατασκευάζονταν από πικρόλιθο, ένα μαλακό πέτρωμα πρασινο-γάλαζης απόχρωσης, που αφθονεί στην Κύπρο. Το συγκεκριμένο παράδειγμα προέρχεται από την περιοχή της Πάφου, όπου υπάρχουν κοιτάσματα πικρόλιθου.

 Αυτό το σταυρόσχημο ειδώλιο είναι στην πραγματικότητα μια σύνθεση δύο μορφών σε ορθή γωνία (με τη μεγαλύτερη να κρατά στα χέρια της τη μικρότερη). Με μοναδική φαντασία και δεξιοτεχνία, ο προϊστορικός τεχνίτης σκάλισε τη μικρότερη μορφή σε οριζόντια θέση δίνοντας έτσι την εντύπωση ενός ειδωλίου με τα χέρια σε έκταση. Η οπή ανάρτησης στο μέτωπο την μεγαλύτερης μορφής υποδηλώνει ότι το ειδώλιο είχε χρησιμοποιηθεί ως περίαπτο."

* πλάι στο ρομαντικό βλέμμα προς τη μητρότητα, υπάρχει η ειρωνεία της επιλόχειας κατάθλιψης, όπου μάλλον όλα αυτά τα ωραία δεν λειτουργούν, και είναι η μητέρα, εκείνη που χρειάζεται φροντίδα για να μην καταστρέψει τη φωλιά της και βλάψει τον ίδιο της τον εαυτό.